Η ΦΗΜΗ ήταν αρκετή για να προκαλέσει πανικό. Μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες ο επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης θα ερχόταν στο σχολείο μας. Στο μικρό νησί που μεγάλωσα τη δεκαετία του ’70 δεν υπήρχε ακόμη ρεύμα. Για τηλέφωνο και νερό, ούτε λόγος. Όλα άργησαν πολύ να συμβούν. Είχε φως, όμως, το πρόσωπο του δασκάλου.
ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΥΣΕ ενέργεια, δύναμη και αισιοδοξία, που την περνούσε στα πρόσωπα των παιδιών και αυτό τα έκανε όλα λαμπερά. Τρεις και εξήντα έπαιρνε ο δάσκαλος Δημήτρης Αργύρης, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τότε. Δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτό. Τη μοναδική του γραβάτα τη φορούσε 7 ημέρες την εβδομάδα πάνω στο άσπρο πουκάμισο. Δούλευε όλες τις ώρες. Από το πρωί μέχρι τη νύχτα. Μας μάθαινε γράμματα, χορό, τραγούδι, θέατρο. Και όταν έπιανε στα χέρια, τέτοιες ημέρες, το μαντολίνο, όλα έμοιαζαν μαγικά. Το σχολείο ήταν το κέντρο της λειτουργίας του οικισμού. Οι γονείς ήταν πρόθυμοι να κάνουν ό,τι τους ζητούσαμε. Ασβέστωναν τις αυλές, φύτευαν δέντρα και λουλούδια στους δρόμους, βοηθούσαν στις θεατρικές παραστάσεις και στις γυμναστικές επιδείξεις. Δύο φορές τον χρόνο, ο δάσκαλος αξιολογείτο από τον αυστηρό επιθεωρητή, που ερχόταν από την πρωτεύουσα. Δυο-τρεις λάθος απαντήσεις στις δύσκολες ερωτήσεις που υπέβαλε στους μαθητές και ακολουθούσε επίπληξη. Αν κάπου, σε μια γωνία, το ετοιμόρροπο σχολείο δεν άστραφτε από καθαριότητα, τα πράγματα δυσκόλευαν για τον δάσκαλο. Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε η ΔΕΗ, ήρθε ο ΟΤΕ, ήρθε και το νερό. Λιγόστεψαν οι μαθητές, αυξήθηκαν οι δάσκαλοι. Έφτιαξαν καινούργιο κτίριο με ευρωπαϊκά χρήματα. Επιθεωρητής δεν υπάρχει. Οι δάσκαλοι έγιναν αφεντικά του εαυτού τους.
Η ΛΑΜΨΗ έφυγε. Το ελληνικό Δημόσιο έγινε χαοτικό και πλαδαρό και πήρε μαζί του και την παιδεία. Εξακολουθούν να είναι πολλοί οι φωτεινοί εκπαιδευτικοί που δίνουν μάχη να κρατήσουν όρθια κυρίως τα δημοτικά, γυμνάσια κόντρα στο ρεύμα της παράλυσης του κράτους. Και αυτοί μπαίνουν στο ίδιο βάθρο με όσους ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές έχουν απομείνει στο ΕΣΥ και κάποιους υπαλλήλους άλλων φορέων που τιμούν τον όρκο τους. Κακά τα ψέματα, οι αμοιβές του Δημοσίου -και για τις θέσεις ευθύνης- επέστρεψαν στις τρεις και εξήντα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος διάλυσης του κράτους. Και όταν έπαιρναν περισσότερα την περασμένη δεκαετία, ίδια ήταν τα χάλια. Η αιτία είναι άλλου. Η λαλίστατη υπουργός Θεανώ Φωτίου, έπειτα από 40 χρόνια που εργάζεται στο Δημόσιο, ανακάλυψε τώρα ότι, δήθεν, οι υπάλληλοι του κράτους υπονομεύουν την πολιτική ηγεσία. Τους αδικεί. Δεν έχει καταλάβει τίποτα. Κάθε άλλο παρά έχουν την πρόθεση να υπονομεύσουν οποιονδήποτε. Να μην αλλάξουν τη ρουτίνα τους θέλουν οι περισσότεροι. Με την καλοπέραση και τα προνόμια ξέχασαν ότι είναι λειτουργοί. Δεν τους περνάει από το μυαλό να βάλουν πλάτη, όπως οφείλουν, να κρατήσουν την κοινωνία όρθια. Δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί υπάλληλοι. Αδιάφοροι είναι πολλοί από αυτούς, γιατί ουδείς τους αξιολογεί. Και όσοι ξεκινούν με ενθουσιασμό για προσφορά, σύντομα τους καταπίνει το σύστημα.
ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ στους δημοσίους υπαλλήλους η υπουργός, καλό είναι να κάνει δημόσια αυτοκριτική, όπως και οι εκατοντάδες «σύντροφοί» της στον ΣΥΡΙΖΑ, στο μισό ΠΑΣΟΚ και στη μισή Ν.Δ. Μιλάω για όλους εκείνους που έδωσαν μάχη χρόνια τώρα να αξιολογούνται οι υπάλληλοι του Δημοσίου. Πέτυχαν να είναι οι μόνοι εργαζόμενοι στον πλανήτη που δεν αξιολογούνται και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τα πεπραγμένα τους. Από τους πωλητές των σούπερ μάρκετ μέχρι τους ακριβοπληρωμένους μάνατζερ των μεγάλων εταιρειών, η αξιολόγηση είναι καθημερινή και αυτονόητη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα επιμένουν ότι αυτό δεν τους αφορά. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί, δεξιοί και αριστεροί, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για πολλούς λόγους και τον εξής έναν: να γλιτώσουν την αξιολόγηση που είχαν εξαγγείλει οι προηγούμενοι. Πολλοί φίλοι το παραδέχονται μεταξύ αστείου και σοβαρού – εκεί που κρύβεται πάντα η αλήθεια.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι από το εξωτερικό για να ξαναβάλουν το Δημόσιο στις ράγες. Αρκεί οι επιθεωρητές να ξαναπιάσουν δουλειά. Και, προς Θεού, δεν μιλάμε για την παλινόρθωση του κράτους της προδικτατορικής Δεξιάς, με επιστροφή των μπουραντάδων του καθεστώτος. Μιλάμε για σύγχρονους αξιολογητές, που θα πιάσουν δουλειά από τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς μέχρι τη Νομική, την Ιατρική και το Πολυτεχνείο. Και από το μικρό υποκατάστημα του ΙΚΑ μέχρι τη μεγαλύτερη Πολεοδομία της Αθήνας. Μόνο έτσι η μηχανή θα ξαναπάρει μπροστά.
*Φόρος τιμής στο δάσκαλο μου που έφυγε χθες από την ζωή
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 08 Ιανουαρίου 2017.
