Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1994 σε μία θυελλώδη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας απευθυνόμενος, στον τότε πρόεδρο Μιλτιάδη Έβερτ να του λέει με έμφαση: μην ξεχάσετε ποτέ κύριε πρόεδρε ότι η πλειοψηφία στην Ελλάδα είναι κεντροαριστερή. Για να επιστρέψει το κόμμα στην εξουσία θα πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε ξανά ένα κομμάτι από το κέντρο,διαφορετικά η αυτοδυναμία είναι αδύνατη.
Αυτό το δόγμα το έχει κατανοήσει καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το έχει κάνει κτήμα του. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την προεδρία προσέγγισε με κάθε τρόπο κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που ανήκαν στην άλλοτε πανίσχυρη και μεγάλη παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν βρήκε δυσκολία στο να κερδίσει αρκετούς από αυτούς. Οι μισοί είχαν ήδη πάει στο Ποτάμι επομένως δεν ήταν πολύ μακριά του.
Υπάρχει πράγματι σήμερα ένας σκληρός πυρήνας που δεν μπορεί να μετρηθεί, κυρίως στα αστικά κέντρα, πρώην κεντροαριστερών ψηφοφόρων που τώρα είναι αντί -ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι συντάσσονται χωρίς αστερίσκους με το Μητσοτάκη και όχι με την δεξιά, προκειμένου το κυβερνών κόμμα να ηττηθεί στις εκλογές. Αυτή είναι μια νέα τάση στην λεγόμενη μεσο-αστική κοινωνία.
Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί μεσαίοι επαγγελματίες αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικοπολιτικά ως αντίπαλοι του σημερινού συστήματος εξουσίας και δηλώνουν απερίφραστα ότι θα ψηφίσουν Μητσοτάκη, μόνο για να φύγει ο Τσίπρας. Αδιαφορούν για τα εσωτερικά της Ν.Δ δεν τους νοιάζει ποιος είναι καραμανλικός ποιος είναι σαμαρικός και ποιος έχει ακραία ρητορική. Ο στόχος είναι ένας: η αυτοδυναμία της Ν.Δ. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που μέχρι στιγμής το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το φράγμα του 10% που ήταν ο αρχικός του στόχος.
Σε συνθήκες πόλωσης το τρίτο κόμμα εκ των πραγμάτων συμπιέζεται. Ακόμη και αν είχε μείνει το Ποτάμι στο νέο σχήμα, πάνω κάτω ίδια θα ήταν η κατάσταση. Οδηγούμαστε στις κάλπες σε συνθήκες ακραίας πόλωσης η οποία ευνοεί τον δικομματισμό. Άσπρο – μαύρο, ο καλός και ο κακός από την πλευρά που το διαβάζει ο καθένας.
Χρειάζονται λοιπόν οι κεντροαριστεροί στην συντηρητική παράταξη για να πετύχει την αυτοδυναμία. Είναι αναγκαίοι ψήφοι αλλά δεν είναι πολλοί. Και σε κάθε περίπτωση με κοινή λογική δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το 3-4%.
Η μεγάλη δεξαμενή που θα οδηγήσει την Ν.Δ στην κορυφή είναι η λαϊκή,παραδοσιακή, καραμανλική δεξιά. Όπως και να την αποκαλεί ο καθένας, γνωρίζουμε όλοι τα χαρακτηριστικά της. Αυτό το έχει κατανοήσει καλά ο Αλέξης Τσίπρας και φλερτάρει ανοιχτά με την καραμανλική δεξια, όπως κάνει και με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, ποντάροντας στην κοινή ευαισθησία αυτών των δυο ομάδων ψηφοφόρων για περισσότερο κοινωνικό κράτος.
Οι ψηφοφόροι αυτής της δεξιάς είναι κλασικοί, συντηρητικοί και αποτελούν την ραχοκοκαλιά της παράταξης. Χωρίς αυτούς η Ν.Δ πέφτει κάτω από το 20%, με δεδομένο ότι ένα σημαντικό ποσοστό έχει πάει στην Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, αρέσει μεν να ακούνε για κοινωνικό κράτος, αλλά δεν θέλουν πειράματα στα εθνικά θέματα και πολλούς νεωτερισμούς στα κοινωνικά ζητήματα όπως υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια και άλλα παρόμοια. Όλοι τους εκφράστηκαν για μια δεκαετία από τον Κώστα Καραμανλή, που επικοινώνησε εξαιρετικά τον εαυτό του ως συνεχιστή των παραδόσεων του ιδρυτή. Πάντρευε στο λόγο του την παλιά παράταξη με τον λεγόμενο μεσαίο χώρο.
Με αυτά τα δεδομένα, όποιος από την κεντροαριστερά νομίζει ότι θα πάει στην Ν.Δ για να εκτοπίσει τον καραμανλισμό δεν γνωρίζει καθόλου αυτό τον πολιτικό χώρο. Πρώτη η Ντόρα Μπακογιάννη το κατανόησε από όταν έγινε δήμαρχος πριν από 16 χρόνια.
Το έχει κατανοήσει πλήρως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης από όταν ήρθε στο προσκήνιο το σκοπιανό. Η απόλυτη θέση του ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, τον κατέστησε ηγέτη της λαϊκής δεξιάς που ένα μέρος του είχε μεγάλη καχυποψία την πρώτη περίοδο.
Στην συνέντευξη της Θεσσαλονίκης χωρίς δεύτερη σκέψη τα πήγε πολύ καλά ο πρόεδρος της Ν.Δ. Έβαλε τις βάσεις ώστε να πετύχει κοινή πορεία αυτών των δυο κόσμων. Έφερε τον Κώστα Καραμανλή στην πρώτη γραμμή δίπλα του. Και εκείνος το ανταπέδωσε με δήλωση στήριξης πριν μπει στο Βελίδειο. Μίλησε θετικά – περισσότερο από όσο θα περίμεναν οι αντι καραμανλικοί – για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και άφησε ανοιχτή την πόρτα για επανεκλογή του.
Όλο αυτό θέλει διαρκή προσπάθεια και σπουδαίο ακροβατισμό μέχρι τις εκλογές Ο δρόμος για την αυτοδυναμία είναι μια διαρκής ανηφόρα για τον πρόεδρο της Ν.Δ που πρέπει να την ανέβει ουσιαστικά μόνος, με δυο καρπούζια στην μασχάλη χωρίς να χάσει κανένα. Του είναι εξ ίσου αναγκαία.
