Το σκηνικό ήταν ΠΑΣΟΚ της πρώτης του τετραετίας. Όλοι οι συμβολισμοί είχαν ενεργοποιηθεί. Πράσινο φόντο, μουσική υπόκρουση, τα συνθήματα και οι παλιοί σύντροφοι στην πρώτη σειρά. Δίπλα τους η νεότερη γενιά. Οι σημαιοφόροι του Γιώργου. Μέσα στο ακροατήριο παλιά στελέχη του Άκη, συνδικαλιστές, γραφειοκράτες παλιοί πρασινοφρουροί, που υπηρέτησαν με πάθος το κεντρικό σύνθημα των εκλογών του 1985 που ήταν: ‘’Φως και σκοτάδι’’. Το σκοτάδι ήταν η δεξιά του Ευάγγελου Αβέρωφ με την σκληρή ΟΝΝΕΔ. Αυτή που διέλυσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν ανέλαβε την ηγεσία και με τον γαμπρό του Παύλο Μπακογιάννη αποφάσισαν να μετακινήσουν το κόμμα στο κέντρο.
Από το έργο του περασμένου Σαββάτου της συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο Γαλάτσι, όμως έλειπε ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Ο Ανδρέας. Εκείνος που έκανε τα πλήθη να τρελαίνονται όταν σήκωνε τα χέρια στο μπαλκόνι. Η σύγκριση που επιχειρούν κάθε τρεις και λίγο οι νέο -Συριζαίοι πασόκοι, να ταυτίζουν τον Ανδρέα Παπανδρεου με τον σημερινό πρωθυπουργό είναι φάρσα της ιστορίας. Η σύγκριση αδικεί βαθιά και τους δυο. Γιατί και ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός νέας κοπής με δικά του εμφανή ταλέντα. Αν μείνει μέχρι τον Οκτώβριο θα έχει κλείσει 5 χρόνια παρά 3 μήνες στην εξουσία. Έχει κερδίσει σε 4 κάλπες. Δεν είναι λίγο. Όσοι του ζητούν λοιπόν να κοπιάρει τον Ανδρέα τον προβοκάρουν ασυνείδητα. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν μοναδικό πολιτικό ταλέντο. Ένα κράμα κοσμοπολίτη αμερικανικού καθηγητή πού χόρευε ζεϊμπέκικο, με φιλολαϊκό φλογερό λόγο που προκαλούσε ρίγη σε κάθε κατατρεγμένο Έλληνα εκείνης της εποχής, που έψαχνε στον ήλιο μοίρα. Ένα πρόσωπο που και οι αντίπαλοι του λάτρευαν να μισούν .
Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν έχει ακόμη αποφανθεί ψύχραιμα ποσό καλό και ποσό κακό έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη χώρα. Ακόμη είναι νωπή η μνήμη του και προκαλεί φορτίσεις. Άλλωστε άσπρο -μαύρο στην πολιτική δεν υπάρχει. Δανείστηκε πολλά χρήματα, διόρισε περισσότερους από όσο έπρεπε και έτσι μπήκε η χώρα στο δρόμο της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας. Αλλά φώτισε και την άλλη πλευρά του σκοτεινού λόφου της ελληνικής κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση όπου και αν γύρει η πλάστιγγα της ιστορίας -η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση -ο Ανδρέας δεν αντιγράφεται. Ήταν ενας. Όπως κανείς της άλλης πλευράς δεν μπορεί να αντιγράψει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οποίος το επιχειρήσει θα γίνει καρικατούρα. Και μια ο λόγος για τον πατριάρχη της κεντροδεξιάς, εκείνος πρώτος παρέδωσε στον Ανδρέα με δίκαιο τρόπο στην κρίση της ιστορίας λέγοντας στην τελευταία συνάντηση τους στον προεδρικό Μέγαρο: ‘’Εγώ σε έφερα στην Ελλάδα ως Οικονομολόγο την δεκαετία του 50. Οι μισοί Έλληνες με ευγνωμονούν και άλλοι μισοί με βρίζουν γι αυτό.‘’
Το νέο κόμμα που είναι στα σκαριά, όσο και αν δεν ομολογείται από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένουν ότι δεν φτιάχνουν το νέο ΠΑΣΟΚ, γιατί η σκέψη και μόνο ενοχλεί τον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα σκέπτεται σαν ριζοσπαστική αριστερά, στοχεύει να πιάσει το νήμα με τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς και όσους λειτουργούν ακόμα με το αντιδεξιό σύνδρομο. Είκοσι επτά φορές είπε την φράση προοδευτικοί πολίτες και μόνο τέσσερις το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, το σήμα του οποίου μπήκε πλέον σε πράσινο πλαίσιο. Στο χρώμα που οδηγεί στο κόμμα του Ανδρέα. Απέναντι από την εξέδρα των ομιλητών υπήρχαν δύο πανό. To ένα από τα δύο είχε μεν το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήταν σε πράσινο χρώμα και έγραφε «Η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω, τώρα μιλάει ο Λαός».
Πλέον ο πρωθυπουργός ξετυλίγει την καμπάνια του. Θα επιχειρήσει να διευρύνει το ακροατήριό του και να συνδέσει με ένα δήθεν «προοδευτικό νήμα» τις διαφορετικές γενιές που η μία δίνει τη σκυτάλη στην άλλη. Ξεκινώντας από το ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, πέρασε στη γενιά του 114, του Πολυτεχνείου, στην αλλαγή του 1981, και στην μεταβολή του 2015 με τον αντιμνημονιακό αγώνα.
Έτσι θα καλεί συνεχώς τους λεγόμενους προοδευτικούς πολίτες να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, οργανώνοντας παντού στην Ελλάδα την «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ». Με αυτόν τον τρόπο ανοίγει διάπλατα τα παράθυρα του κόμματος για την ένταξη όπως λέει «των πολλών».
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος μετά την διάλυση του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ να προσελκύσει τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, τους παλαιούς παπανδρεϊκούς, και να εξαφανίσει σταδιακά το κόμμα της Φώφης Γεννηματά. Μόνο που η νοσταλγία του Bella Ciao ανήκει σε άλλη εποχή. Στο κάτω κάτω το μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, πάνω από 25% το πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015. Αυτό που έχει απομείνει έχει αλλά χαρακτηριστικά. Είναι ένα ρεαλιστικό κεντροαριστερό κόμμα. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι μάλιστα θα ήταν πιο θετικοί με μια μετεκλογική συνεργασία με την Ν.Δ παρά με το ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν προκύψει πολυκομματική κυβέρνηση που είναι η βασική τους στόχευση .
Επομένως χαμένος χρόνος, χαμένα λόγια οι αντιγραφές του 1981. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ελεύθερος να μεταλλάξει το κόμμα του σε κάτι άλλο. Μπορεί να το βαφτίσει αλλιώς. Μόνο που αυτό θα είναι κάτι καινούργιο και δικό του, όχι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Μπορεί να το προσπαθήσει. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα όπως θα έλεγε και ο ίδιος.
