Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακουμπάει πάνω στις δημοσκοπήσεις, που σε κάθε περίπτωση δίνουν αέρα στα πανιά του και επιχειρεί να δώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Φοβάται την χαλαρή ψήφο. Φοβάται τις φυγόκεντρες τάσεις από το δεξιό του άκρο και κάνει κάθε προσπάθεια να πετύχει την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση σκληρής δεξιάς και κεντροδεξιάς, ώστε μόλις κλείσουν οι κάλπες να μπορεί να πει στον Αλέξη Τσίπρα, ότι ‘’ο λαός σου έδειξε την πόρτα εξόδου’’ και είναι η στιγμή να προκηρύξεις εθνικές εκλογές, ακόμη και μέσα στον Ιούνιο.
Σωστή τακτική… Και ο μεγάλος σύμμαχος του είναι η συμφωνία των Πρεσπών καθώς βλέπει το κυβερνών κόμμα να κατρακυλά στην βόρεια Ελλάδα και να ταλαντεύεται στην υπόλοιπη χώρα για τον Μακεδονικό.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες η ρητορική του προέδρου και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για το εθνικό μας θέμα, θα είναι όλο και πιο επιθετική. Αποδίδει αυτό εκλογικά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη εμφανίζεται να υποτιμά τις δημοσκοπήσεις. Ούτε ο ίδιος, ούτε οι επιτελείς του, πιστεύουν ότι αυτή την ώρα υπάρχουν 7 με 10 μονάδες διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Μελετούν δικές τους δημοσκοπήσεις και ισχυρίζονται ότι η διαφορά είναι γύρω στις 4 μονάδες το πολύ.
Και αν καταφέρουν να προσεγγίσουν ξανά τον παλιό αριστερό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που είναι αποστασιοποιημένος, η διαφορά -λένε μεταξύ τους- μπορεί να φθάσει στις δύο μονάδες. Γι αυτό το λόγο επιστρατεύεται ο Νίκος Φίλης. Στα επιχειρήματα του Μαξίμου ότι οι δημοσκοπήσεις είναι μακριά από την πραγματική ζωή, προβάλλονται οι αστοχίες των μετρήσεων της κοινής γνώμης και στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και πολύ περισσότερο στο δημοψήφισμα.
Υπάρχει πράγματι μία μερίδα των πολιτών που οι σφυγμομετρήσεις δεν μπορούν να εντοπίσουν. Μέσα στην κρίση ήρθαν τα πάνω – κάτω και είναι πολλοί οι ψηφοφόροι που κλείνουν τα τηλέφωνα στους ερευνητές, ή λένε ψέματα.
Η απάντηση λοιπόν του Μαξίμου στο δημοψήφισμα που θέλει να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις 26 Μαΐου, είναι ότι σ’ αυτήν την κάλπη δεν θα γίνει δημοψήφισμα, αλλά μία μεγάλη δημοσκόπηση που θα αποτυπώσει τις πραγματικές διαφορές και θα αποτελέσει τον μπούσουλα για την μητέρα των μαχών που θα είναι η εθνική κάλπη.
Μέσα σε αυτή την άγρια σύγκρουση του ‘’πάμε να μετρηθούμε τώρα στην κάλπη’’ η Ευρώπη για την οποία ψηφίζουμε θα είναι άφαντη. Η αναμέτρηση θα είναι μια μονομαχία Τσίπρα- Μητσοτάκη, χωρίς έλεος και χωρίς κανόνες.
Όποιος παρακολουθεί τον πολιτικό διάλογο, διαπιστώνει, ότι αν ειπωθεί κάτι για την Ευρώπη είναι σύντομο και αποσπασματικό. Ουδέποτε άλλωστε στην Ελλάδα, έγινε εξονυχιστική συζήτηση για τον θεσμό της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης. Εξού και τα παρατράγουδα του καλοκαιριού του 2015, όταν ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών γύρισε την πλάτη στο ευρώ που είχε δαιμονοποιηθεί.
Κρίμα. γιατί χάνουμε μία ακόμα μεγάλη ευκαιρία σε μια στιγμή που η Ευρώπη βρίσκεται σε περιπέτεια. Όχι από την οικονομική κρίση του 2009. Αυτή ξεπεράστηκε. Σχεδόν όλες οι χώρες, έχουν μπει αργά αλλά σταθερά σε μια θετική πορεία, με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ιταλία που συνεχίζουν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια να παραπαίουν .
Τα μεγάλα βάσανα της Ευρώπης είναι άλλα.Είναι η ακραία ρητορική και οι εθνικιστικές εξάρσεις που ξεκίνησαν με την κρίση και κορυφώθηκαν με το μεταναστευτικό. Απότοκο αυτού, το Brexit. Είχε προϋπάρξει βέβαια στην μεγάλη Βρετανία η διάλυση της μεσαίας τάξης και η χρόνια καχυποψία για τις Βρυξέλλες και την επικυριαρχία της Γερμανίας.
Έτσι η δουλειά των λαϊκιστών σε εκείνο το κρίσιμο δημοψήφισμα ήταν εύκολη. Ωστόσο το αδιέξοδο συνεχίζεται. Δεν έχουμε δώσει σημασία στη χώρα μας – όση θα έπρεπε – για την επόμενη μέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς την Μεγάλη Βρετανία.
Ο πολιτικός διάλογος των τελευταίων ετών εστιάζεται στις διαθέσεις και τις ισορροπίες του Βερολίνου. Αυτά, όλοι οι Έλληνες αναλυτές, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι τα ξέρουν φαρσί, επειδή εκεί υπάρχει το θησαυροφυλάκιο. Το Λονδίνο μοιάζει λίγο μακρινό σε μας και ξεχνάμε την παραδοσιακή και ιστορική σχέση της Ελλάδας με την Μεγάλη Βρετανία,την νικήτρια δύναμη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Φαίνεται να αγνοούμε την θέση της χώρας μας στην ατλαντική συμμαχία και το σφιχταγκάλιασμα της με τον αγγλοσαξονικό άξονα. Αντίθετα αναδεικνύουμε με πανικό, ως το μείζον πρόβλημα των επόμενων ετών την ακροδεξιά στην Γαλλία και την εθνικιστική έξαρση στην Γερμανία. Χωρίς αμφιβολία είναι μεγάλα προβλήματα. Η Ευρώπη όμως θα τα ξεπεράσει. Ίσως αργήσει, ίσως δυσκολευτεί, Δεν θα κυριαρχήσουν όμως η Λεπέν και ο Σαλβίνι στον δυτικό κόσμο ούτε οι νεοναζί ξανά στην Γερμανία. Ούτε κλυδωνίζεται συθέμελα η γηραιά ήπειρος, όπως κάποιοι θέλουν να ισχυρίζονται. Ούτε θα καταρρεύσει.
Θα περάσει βέβαια μια σκοτεινή περίοδο μέχρι,ωστόσο, να επέλθει ξανά η ισορροπία που εξασφαλίζεται από τουςδύο ισότιμους πόλους, την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά . Αυτή είναι η ευρωπαϊκή κανονικότητα και πάνω σε αυτούς τους άξονες στήθηκε το οικοδόμημα.
Αυτή έπρεπε να είναι συζήτηση των ημερών και όχι τα δάνεια των κομμάτων, οι καταθέσεις του Πετσίτη στην Κύπρο και η Novartis. Ούτε οι σκαφάτες διακοπές του πρωθυπουργού.
Ξαναπαίζουμε την παλιά κασέτα. Δεν μπορούμε καν, ούτε αυτήν την τελευταία εβδομάδα, να μιλήσουμε για την Ευρώπη και να αφήσουμε για το καλοκαίρι τις δίκες του καφενείου .
