Ακούω με μεγάλη προσοχή τις εξαγγελίες και τα σχέδια της κυβέρνησης. Είμαι σίγουρος ότι όλα όσα λέει ο Μητσοτάκης τα εννοεί. Έχει ωραίες ιδέες και καλές προθέσεις. Πουλάει, επίσης, εξαιρετικά στα ταξίδια του τις ευκαιρίες που υπάρχουν στη χώρα μας προκειμένου να προσελκύσει επενδυτές σε Ανατολή και Δύση. Αργά ή γρήγορα, τα περισσότερα από αυτά που εξαγγέλλει η σημερινή κυβέρνηση θα γίνουν, γιατί ακουμπούν στη λογική. Είναι μονόδρομος για να γίνει η Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα. Σήμερα, ωστόσο, είμαστε πολύ μακριά από αυτό.
Μέχρι, όμως, να έρθουν τα μεγάλα και τα σπουδαία, μέχρι να έρθουν οι επενδυτές να στήσουν επιχειρήσεις και αυτές να αποδώσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, θα περάσουν χρόνια. Το άμεσο όφελος των επενδύσεων θα είναι οι νέες θέσεις εργασίας.
Αν ήταν οι επενδύσεις το μόνο πρόβλημα της χώρας για να απογειωθεί, θα μπορούσαμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η κυβέρνηση θα το πετύχει. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν δομικά προβλήματα στη λειτουργία του κράτους που, αν δεν αντιμετωπιστούν, δεν θα πάμε μακριά.
Πρώτο είναι η δημόσια Υγεία. Τεράστιο πρόβλημα. Όποιοι έχουν την ατυχία να μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία έρχονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη, που γίνεται όλο και χειρότερος. Γερασμένο ιατρικό προσωπικό, λίγοι ήρωες νοσηλευτές, παλιά κτίρια με κακή συντήρηση, βρόμικες τουαλέτες και μικρόβια που δαγκώνουν. Τριτοκοσμική κατάσταση.
Είδα με τα μάτια μου πριν από λίγες ημέρες να πηγαίνουν σε φορείο από τις σκάλες ένα μωρό στο χειρουργείο στο Παίδων, γιατί είχε χαλάσει το ασανσέρ. Εικόνες που σε πονάει η καρδιά βλέποντάς τες, όταν ξέρεις πόσα χρήματα έχουν πέσει σε αυτή τη μαύρη τρύπα της δημόσιας υγείας και συνεχίζουν να πέφτουν. Χρήματα των φορολογουμένων που όταν χρειαστούν αυτές τις υπηρεσίες κάνουν τον σταυρό τους να βρεθεί ασθενοφόρο ώστε να καταφέρουν να περάσουν την πόρτα του νοσοκομείου, να ξαπλώσουν σε κρεβάτι και όχι σε ράντζο, να πετύχουν φιλότιμο γιατρό και ξεκούραστη νοσηλεύτρια για να ασχοληθούν μαζί τους.
Η προτεραιότητα τα τελευταία χρόνια κάθε οικογένειας της λεγόμενης μεσαίας τάξης ή τέλος πάντων αυτών που μπορούν να αποταμιεύουν έστω λίγα είναι να κάνουν ασφάλεια ζωής ώστε να έχουν πρόσβαση στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Αυτοί οι λίγοι μπορούν. Οι υπόλοιποι παραδίδονται την κρίσιμη ώρα στην καλή ή στην κακή τους τύχη. Δεν λέω καινούργια πράγματα, είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζουν το «οβάλ γραφείο» του πρωθυπουργού, ο Βασίλης Κικίλιας και οι υφυπουργοί του. Ομως, απαιτείται άμεση δράση. Η πίστωση χρόνου σε λίγους μήνες θα εξαντληθεί. Η κλεψύδρα αδειάζει.
Στα ίδια χάλια είναι η δημόσια Παιδεία. Οι ευκατάστατοι τρέχουν στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και παρακαλούν να δώσουν ένα κάρο χρήματα για να φοιτήσουν εκεί τα παιδιά τους. Πρώτον, αυτοί που μπορούν να δώσουν αυτά τα χρήματα είναι λίγοι. Και, δεύτερον, μην ξεχνάμε ότι η Παιδεία και η Υγεία είναι οι βασικές δουλειές του κράτους. Άλλωστε, τα δίδακτρα είναι ακριβοπληρωμένα προκαταβολικά από τους φόρους του καθενός. Όταν βλέπει κανείς το πόσο κοστίζουν τον χρόνο κάθε μαθητής και κάθε φοιτητής στο κράτος, εξοργίζεται για τα πεταμένα χρήματα. Εάν είναι να συνεχίσουμε έτσι, τότε να πάμε στις συνταγές των ακραίων του νεοφιλελευθερισμού, που λένε να δίνει το Δημόσιο μια επιταγή στους γονείς για το κάθε παιδί και να το πηγαίνουν σε όποιο ιδιωτικό σχολείο θέλουν. Δεν είναι, όμως, αυτή η λύση.
Καταλαβαίνω γιατί η Νίκη Κεραμέως ξεκίνησε από το χάος στα πανεπιστήμια. Όμως, τα δημοτικά γυμνάσια και λύκεια, εκεί που μεγαλώνουν τα παιδιά, είναι σε πλήρη παράλυση. Και να μην πω για τα σχολικά βιβλία και τους απαίδευτους εκπαιδευτικούς. Υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις που το παλεύουν κόντρα στο ρεύμα. Όμως, η πλειονότητα των δασκάλων όλων των βαθμίδων έχει αφεθεί στο κλίμα της παρακμής. Τα ιδιαίτερα οργιάζουν, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει στηθεί στην παπαγαλία. Έτσι, παπαγαλίζοντας, μπαίνουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, με παπαγαλία τελειώνουν και με παπαγαλία διδάσκουν μετά ως καθηγητές τους μαθητές τους. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί το σύστημα για το σύστημα και παράγει άνεργους πτυχιούχους, μακριά από την αγορά εργασίας.
Το τρίτο καυτό πρόβλημα είναι το στενό Δημόσιο. Δεν μιλάμε για θαύματα. Να γίνουμε Βουλγαρία και Ρουμανία ζητάμε. Εκεί που πέτυχαν οι φτωχοί γείτονες επιχειρεί με καθυστέρηση τριών δεκαετιών να κάνει κάτι σήμερα ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Το τέρας της σημερινής γραφειοκρατίας δεν γιατρεύεται με ημίμετρα. Αυτό πλέον το εμπεδώσαμε. Το σκοτώνεις και χτίζεις νέο μοντέλο ηλεκτρονικής συναλλαγής με το κράτος. Οτιδήποτε άλλο θα υπονομευθεί από τον ίδιο τον μηχανισμό και θα ναυαγήσει.
Αν αυτά τα τρία στοιχήματα χαθούν, μαζί τους θα χαθεί και το όραμα της πραγματικής ανάπτυξης. Γιατί σε μια χώρα που δεν έχει λυμένα τα στοιχειώδη δεν θα έρθουν ποτέ σοβαροί επενδυτές. Θα έρθουν αετονύχηδες για να τσεπώσουν χρήματα και φύγουν.
