Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει η ιδέα για τη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στον Γεραπετρίτη, στον Θεοδωρικάκο, στον Δημητριάδη ή σε κάποιον άλλον; Εχω ακούσει πολλές εκδοχές. Οποιος και αν το σκέφτηκε, ξεμπλόκαρε τον πρωθυπουργό και μπλόκαρε τον Αλέξη Τσίπρα. Μεγάλη ντρίμπλα. Η Κατερίνα Σακελλαρόπουλου έχει αψεγάδιαστη πορεία και υπηρετεί όλους τους σύγχρονους συμβολισμούς. Έχει το προφίλ που ήθελε ο Μητσοτάκης.Τιμά τις γυναίκες, τιμά την προσπάθεια, τιμά την αριστεία. Επιπλέον, δεν προσβάλλει τον απερχόμενο Πρόεδρο αυτή η επιλογή, όπως θα συνέβαινε εάν επέλεγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης άλλον πολιτικό ή καθηγητή.
Σίγουρα είχε πάρει την απόφασή του από ημέρες ο πρωθυπουργός και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσει. Μεταξύ μας, άργησε λίγο. Αυτή η εκκρεμότητα έπρεπε να είχε κλείσει πριν αρχίσει η μεγάλη πασαρέλα. Πέρασαν από τον πάγκο της επικαιρότητας τουλάχιστον 20 πρόσωπα και όλα αμφισβητήθηκαν λίγο ή πολύ με το περίφημο «αλλά», που ξεκινά η δεύτερη πρόταση όταν θέλει ένας πολιτικός ή καθηγητής να κοντύνει συνάδελφό του. «Καλός δεν λέω, αλλά»… και εκεί βγαίνει όλος ο φθόνος. Έτσι όσοι συζητήθηκαν άκουσαν τα σχολιανά τους πίσω από τις κλειστές κάμερες και στους διαδρόμους της Βουλής.
Κακώς, πολύ κακώς, άνοιξε η προεδρολογία εδώ και τόσους μήνες. Από το καλοκαίρι γίνεται κουβέντα. Πρώτα άρχισαν οι φήμες για γυναίκα Πρόεδρο – που στο τέλος αποδείχθηκαν σωστές. Και λέω «φήμες» γιατί ουδέποτε υπήρξε αξιόπιστη διαρροή από το Μαξίμου. Η ιστορία ξεκίνησε από τα καφέ του κέντρου της Αθήνας, εκεί όπου συχνάζουν πολιτικοί, ενεργοί και παροπλισμένοι, δημοσιογράφοι, στελέχη πολιτικών γραφείων και όλη μέρα μιλούν γι’ αυτά. Και συντηρήθηκε από κάποια στελέχη του Μαξίμου, πολλά από τα οποία έκαναν προβολή στις επιθυμίες τους. Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετα τον Αύγουστο είχε πάρει μπρος χωρίς σκιές, δεν υπήρχε άλλο θέμα με ζουμί στις παρέες πέρα από την προεδρική εκλογή. Ετσι φήμες και επιθυμίες έφθασαν, όπως συμβαίνει πάντα, στο διαδίκτυο ως δήθεν πληροφορίες. Και κατέληξαν στις εφημερίδες.
Πρώτα ήταν η Ελένη Γλύκατζη-Αρβερέλ, μετά η Αννα Διαμαντοπούλου, μετά η Μαρία Δαμανάκη, μετά η Μαριέττα Γιαννάκου και η Μαρία Ευθυμίου.
Στη συνέχεια ξεκίνησε η ανδρική ονοματολογία με τα αναμενόμενα πρόσωπα που δεν χρειάζεσαι και πληροφορίες για να τα μεταδόσεις. Πρώτα ο Κώστας Καραμανλής. Αυτή η φημολογία δεν κράτησε πολύ, διότι έκλεισε ο ίδιος αμέσως τη συζήτηση. Ακολούθησε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έπειτα ο Αντώνης Σαμαράς ,ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Λουκάς Παπαδήμος και τελευταία στη μεγάλη λίστα προστέθηκαν τα ονόματα του Τάσου Γιαννίτση, του Λίνου Σισιλιάνου και του Γιάννη Μανιάτη. Κάποια στιγμή ακούστηκε το όνομα της επόμενης Πρόεδρου. Σύντομα αποσύρθηκε έξυπνα από το Μαξίμου, όπως αποδείχθηκε, για να μην καεί.
Από τα μέσα Νοεμβρίου επέστρεψε για 4-5 εβδομάδες το σενάριο της επανεκλογής του σημερινού Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου. Εκεί που το καλοκαίρι οι πολέμιοι του σημερινού Προέδρου στο λεγόμενο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τους σαμαρικούς της Ν.Δ. έλεγαν «αποκλείεται ξανά ο Παυλόπουλος, αφού ο Μητσοτάκης τον καταψήφισε την πρώτη φορά», μετά αρκετοί έδιναν πιθανότητες τουλάχιστον 50% για την παραμονή του στην Ηρώδου Αττικού και αναδείκνυαν τη δράση του το δύσκολο καλοκαίρι του 2015 και την αποφυγή της θεσμικής εκτροπής στη Δικαιοσύνη τον Ιούνιο του 2019. Το υπόλοιπο 50% στη σεναριολογία εκείνων των ημερών το κατείχε ο Λ. Παπαδήμος. Ολο αυτό το κουβεντολόι, πάντως, εάν συνεχίζονταν λίγο ακόμη, δεν θα ζημίωνε μόνο τον μελλοντικό Πρόεδρο, αλλά και θα τραυμάτιζε τον ίδιο τον θεσμό. Για αυτό ο πρωθυπουργός έσπευσε το βράδυ της Τετάρτης να κλείσει το θέμα μία εβδομάδα νωρίτερα από ό,τι είχε προγραμματίσει.
Τελικά, ο πρωθυπουργός επέλεξε πρόσωπο που να υπηρετεί τους συμβολισμούς που είχε από την αρχή στο μυαλό του και παράλληλα δρομολόγησε στρατηγική συμμαχία με το Κίνημα Αλλαγής και για άλλες δράσεις. Ομως αυτό δυσκολεύει, για ένα διάστημα τουλάχιστον, τη γέφυρα επικοινωνίας της κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ στα κρίσιμα εθνικά θέματα, στα οποία εκ των πραγμάτων ο Πρόεδρος κάνει τον διαιτητή στους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων.
Μακάρι η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου στο τέλος να ψηφιστεί και από τους 300. Εχει όλες τις προϋποθέσεις να το πετύχει. Η χώρα βρίσκεται στην κόψη τις ξυραφιού στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απαιτούνται χαμηλοί τόνοι και μεγάλες συναινέσεις. Ο Πρόεδρος είναι ανάγκη να ενώνει όσο γίνεται περισσότερους. Οχι να διχάζει και να γίνεται αντικείμενο σύγκρουσης, ακόμη και στο εσωτερικό των κομμάτων. Είναι πρόσωπο-σύμβολο που τη δύσκολη ώρα μπορεί να υποχρεώσει να καθίσουν όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να μη σηκωθούν, αν δεν βρουν λύση κοινά αποδεκτή. Οπως συνέβη το 2015, που η χώρα έμεινε στο ευρώ με τις ψήφους της Ν.Δ., του Κινήματος Αλλαγής, του Ποταμιού. Μια τέτοια κοινή στάση είναι ακόμη πιο αναγκαία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τον θεσμό και τα μάτια μας. Πρέπει να μείνει όρθιος χωρίς τραύματα για τους δύσκολους μήνες που ακολουθούν. Τα τραύματα κάτω από συνθήκες πίεσης γίνονται πληγές που ζημιώνουν τη χώρα και την κοινωνία.
