Στη μετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, κανένας ανασχηματισμός δεν πέτυχε. Περισσότερα προβλήματα δημιούργησαν οι αλλαγές παρά έλυσαν. Ο Μητσοτάκης τώρα πήρε ένα γερό μάθημα: στο εξής να μη δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες σε στελέχη και ψηφοφόρους του που ποτέ δεν επιβεβαιώνονται. Πήγε να κάνει το colpo grosso και να βάλει στην πρώτη γραμμή ένα κεντρικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και του γύρισε μπούμερανγκ.
Γράφει ο Γιάννης Πολίτης
Οι αρχάριοι της πολιτικής επικοινωνίας γνωρίζουν δύο βασικούς κανόνες. Κανόνας πρώτος: η συναίνεση σε ένα πρόσωπο επιτυγχάνεται μόνο με απευθείας συνεννόηση των πολιτικών αρχηγών, ώστε από αυτή τη διαδικασία να ωφεληθούν όλοι. Στην περίπτωσή μας, αυτό δεν συνέβη ούτε κατά διάνοια.
Κανόνας δεύτερος: προφανώς έχει την ευχέρεια ο πρωθυπουργός να χρησιμοποιήσει ένα προβεβλημένο στέλεχος του αντίπαλου κόμματος στην κυβέρνησή του. Μόνο που πρέπει να έχει ερευνήσει καλά πριν αν ο άνθρωπος αυτός έχει τα κότσια να αντέξει τη λυσσαλέα επίθεση που θα δεχτεί από εκείνους που εγκατέλειψε. Ο ναύαρχος Αποστολάκης δεν είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Ήθελε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο και αυτό δεν το αντελήφθη, ως όφειλε, εγκαίρως το επιτελείο του Μαξίμου. Στερνή μου γνώση…
Έτσι, έχασαν όλοι. Κυρίως έχασε ο πρωθυπουργός. Υπέστη ένα τραύμα άνευ λόγου και αιτίας. Έχασε, όμως, και ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί κατέστησε σαφές ότι τα περί συναίνεσης που είπε στη Βουλή πριν από λίγες ημέρες ήταν λόγια του αέρα. Και βεβαίως ο ναύαρχος έχασε και τα αυγά και τα καλάθια, καθώς κανείς ποτέ στο μέλλον δεν θα του προτείνει αξίωμα.
Το αρχικό σκεπτικό του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν σωστό, άσχετα που δεν το σχεδίασε σωστά και δεν επέλεξε το κατάλληλο πρόσωπο για να το υπηρετήσει. Δημιούργησε ανεξάρτητο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και σωστά επεδίωξε να βρει πρόσωπο για αυτή τη θέση πέραν του δικού του πολιτικού χώρου. Με την ανακοίνωση του ονόματος του κυρίου Αποστολάκη ξαφνιάστηκαν οι παραδοσιακοί δεξιοί, όσοι δεν έχουν κατανοήσει ακόμη το πώς σκέφτεται ο πρωθυπουργός.
Με τον τρόπο που πολιτεύεται ο κύριος Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να παίρνει στελέχη από το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού φάσματος, δηλαδή από τη σκληρή Δεξιά μέχρι τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο στόχος του, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία, είναι διπλός: θέλει να συσπειρώσει γύρω του στο διηνεκές το μεταρρυθμιστικό κέντρο το οποίο τον στήριξε φανατικά στις τελευταίες εκλογές και ταυτόχρονα να μη χάσει ούτε μία ψήφο από τη μεγάλη δεξαμενή της παραδοσιακής Δεξιάς.
Και αυτό το κατέστησε εμφανέστατο, έχοντας πλέον στην πρώτη γραμμή τρεις δεξιές εμβληματικές πολιτικές φιγούρες: τον Μάκη Βορίδη, τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Θανάση Πλεύρη. Έτσι, επιχειρεί να ακυρώσει τα επιχειρήματα των σκληρών δεξιών που τον κατηγορούν ότι μοιράζει θέσεις-κλειδιά της κυβέρνησης σε Πασοκτζήδες.
Ο Θ. Πλεύρης, που προστέθηκε στο κυβερνητικό σχήμα στο κομβικό για αυτή την περίοδο υπουργείο Υγείας, ουσιαστικά ήταν το αντιστάθμισμα για την κριτική που επρόκειτο να δεχτεί το Μαξίμου ότι συμπεριέλαβε στην κυβέρνησή του έναν κορυφαίο υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα από αυτόν τον σχεδιασμό ωφελήθηκε ο κύριος Πλεύρης και έχασε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης που οι πυρκαγιές δεν ήταν στην άμεση προτεραιότητά του, αλλά κάποιος έπρεπε να αναλάβει την αντικειμενική πολιτική ευθύνη όσων συνέβησαν.
Μετά το φιάσκο αυτού του πολλά υποσχόμενου ανασχηματισμού, είναι βέβαιο ότι οι πρωθυπουργοί στο εξής θα αποφεύγουν τις εξαγγελίες για σαρωτικές αλλαγές και μεγάλες ανατροπές στην κυβέρνησή τους και θα αλλάζουν αθόρυβα, κατά περίπτωση, όποιο κυβερνητικό στέλεχος δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους.
Έτσι αθόρυβα θα επιλεγεί σύντομα ένα πρόσωπο που θα έχει την επιχειρησιακή ικανότητα να αναλάβει τη θέση που προοριζόταν για τον κύριο Αποστολάκη. Με αυτή την κυβέρνηση, η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, είτε αυτές γίνουν τον Μάιο, είτε τον ερχόμενο Οκτώβριο, είτε στο τέλος της τετραετίας και κανείς πια, εντός ή εκτός Βουλής, δεν θα ξαναμιλήσει για συναίνεση γιατί αυτό θα ακουστεί σαν ανέκδοτο.
Πέραν, όμως, του ανασχηματισμού, ο οποίος απασχολεί ελάχιστα τους πολίτες, η κυβέρνηση πλέον έχει μπροστά της ανήφορο με πολλές στροφές. Η περίοδος χάριτος και πλήρους παντοδυναμίας της Ν.Δ. τέλειωσε και είναι αλήθεια ότι κράτησε πάρα πολύ. Στο εξής, η διακυβέρνηση Μητσοτάκη θα χωρίζεται σε δύο περιόδους: πριν και μετά τις πυρκαγιές.
Πριν από το καλοκαίρι ό,τι έκανε η κυβέρνηση ήταν καλά καμωμένο. Επί δύο χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στο καναβάτσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πάντα νικητής, παρότι αντιμετώπισε πολλές μεγάλες κρίσεις. Οι πυρκαγιές δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα. Δημοσκοπικά, δεν έκαναν μεγάλη ζημιά στην κυβέρνηση.
Μόνο δύο μονάδες έχασε. Δημιούργησαν, όμως, μεγάλο προβληματισμό στην κοινωνία για την αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Είναι αλήθεια ότι υπήρχε σχέδιο με αποτέλεσμα για την εκκένωση των οικισμών και δεν είχαμε νεκρούς. Όμως, η καταστροφή ήταν πρωτοφανής και τα αποκαΐδια άφησαν πίσω τους πόνο, θλίψη και οργή.
Στο εξής, όλες οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης θα περνούν από ψιλό κόσκινο. Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι πολίτες θα κάνουν focus σε όλους τους κυβερνητικούς χειρισμούς και δεν θα δίνουν εύκολα άφεση αμαρτιών, όπως έκαναν την πρώτη διετία. Υπάρχει ένα σημείο καμπής κάπου στη μέση της διακυβέρνησης που τα κάνει όλα πιο δύσκολα. Και αυτό το σημείο καμπής ήταν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού.
