Όλοι έχουμε εικόνες με εκείνους τους ατέλειωτους χορούς στις πλατείες τον Δεκαπενταύγουστο κάτω από τον πλάτανο. Όλο το χωριό κάνει έναν μεγάλο κύκλο. Πίνει και χορεύει και κάποια στιγμή οι πρωτοχορευτές – έτσι λένε τους καλούς χορευτές – φεύγουν απ’ τον κύκλο, μπαίνουν στο κέντρο και αρχίζουν να κάνουν τα δικά τους. Με φιγούρες, χτύπημα στο πόδι και «ψαλίδια» στον αέρα κλέβουν την παράσταση. Και τότε τα χειροκροτήματα απ ’την πλατεία πέφτουν βροχή.
Του Γιάννη Πολίτη
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τους τρεις πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Ανδρουλάκης έκαναν την προθέρμανση στα συνέδριά τους για τον μεγάλο ατέλειωτο χορό της πλατείας που θα κρατήσει αυτή την φορά έντεκα ολόκληρους μήνες. Αν ο πρωθυπουργός το εννοεί – και δείχνει να το εννοεί- ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Απρίλιο του ’23, ο ανταγωνισμός της φιγούρας στο κέντρο του χορού θα είναι συνεχής. Και εκείνοι πρέπει να ανακαλύπτουν κάθε μέρα – κάθε ώρα νέες φιγούρες για να παίρνουν το χειροκρότημα και να το μεταφράζουν σε ψήφους.
Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει τώρα, τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσοι πια είναι αυτοί οι κεντρώοι στην Ελλάδα που τρία κόμματα «σφάζονται στην ποδιά» τους. Η απάντηση είναι ότι δεν είναι τόσοι όσοι νομίζουμε. Μετά βίας φτάνουν το 15% -20%. Είναι, όμως, αυτοί που καθορίζουν σε κάθε εκλογή το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί δεν είναι φανατικοί, δεν έχουν κομματικές παρωπίδες, εύκολα μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο και μένουν στις παρυφές του κόμματος που ψήφισαν χωρίς να εντάσσονται σ’ αυτό. Έχουμε πολλά παραδείγματα αυτών των μετακινήσεων. Άλλες φορές έχουν στηρίξει με ζέση το ΠΑΣΟΚ, άλλες την Νέα Δημοκρατία και κάποιοι λίγοι στις εκλογές του 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ενοχλημένοι από τον ΕΝΦΙΑ και την υψηλή φορολόγηση στην μεσαία τάξη.
Τα … ρέστα τους στο κέντρο
Οι κεντρώοι είχαν εγκαταλείψει τον Ανδρέα Παπανδρέου την τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας του. Ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδης Έβερτ είχε στρατηγική να τους προσεγγίσει μέχρι που εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης. Και τότε, σούμπιτοι, επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα έγιναν σημαιοφόροι στο λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ που συγκρότησαν οι φίλοι του τότε πρωθυπουργού ο οποίος είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ευρωπαϊστή κεντρώου ηγέτη.
Οι ίδιοι άνθρωποι με φανατισμό ψήφισαν Κυριάκο Μητσοτάκη. Κάποιοι μάλιστα τον θεωρούν σύγχρονη έκδοση του Κώστα Σημίτη και τον στηρίζουν με ενθουσιασμό ακόμη κι όταν παραδοσιακοί δεξιοί τον επικρίνουν. Στο συνέδριο, ο πρωθυπουργός το έκανε όσο πιο ξεκάθαρο γίνεται. Σε όλη την προεκλογική περίοδο θα παίζει μπάλα στο κέντρο. Αυτόν τον κόσμο θέλει να τον έχει δίπλα του και θεωρεί ότι με την διαρκή συμμαχία μαζί τους θα κερδίσει ξανά τις εκλογές.
Αυτή η στρατηγική δεν ενθουσιάζει τους παραδοσιακούς δεξιούς παρ’ ότι αντιλαμβάνονται ότι η παράταξη χρειάζεται τους κεντρώους. Ωστόσο τους θεωρούν αναγκαίο κακό. Ο Αντώνης Σαμαράς, που ξέρει καλά τα ανακλαστικά της δεξιάς βάσης, από το βήμα του συνεδρίου προσπάθησε να εκφράσει όσους δυσανασχετούν με το μοίρασμα ρόλων και αξιωμάτων σε όσους προέρχονται από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη λέγοντας ότι η παράταξη δεν μπορεί να γίνει Ποτάμι.
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί δύο χρόνια να μετακινήσει το εκκρεμές του κόμματός του προς το κέντρο. Δυσκολεύεται πολύ. Συναντά αντιστάσεις και εμπόδια από την ριζοσπαστική Αριστερά που τον κατηγορεί ότι προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και έστησε όλο αυτό το εντυπωσιακό σκηνικό να επανεκλεγεί θριαμβευτικά από την βάση ώστε να επιβεβαιώσει την παντοδυναμία του και να κάνει στροφή στην σοσιαλδημοκρατία προκειμένου να ανακόψει την φόρα του Νίκου Ανδρουλάκη. Δύσκολο στοίχημα αναλαμβάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι παλιοί «καπεταναίοι» της Κουμουνδούρου που θεωρούν το κόμμα ιδιοκτησία τους, στον δρόμο προς τις εκλογές θα προβοκάρουν και θα υπονομεύουν συχνά την στρατηγική του.
