Στην θυελλώδη προεκλογική περίοδο του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας στις περιοδείες του είχε υποδοχή ροκ σταρ. Ήταν το χρυσό παιδί της Αριστεράς που έδινε ελπίδα, καθώς σε μια νύχτα, με ένα άρθρο και έναν νόμο, θα καταργούσε τα μνημόνια και οι άνθρωποι θα επέστρεφαν στην κανονική τους ζωή. Τα έλεγε τόσο ωραία και πειστικά που τον ψήφισαν εκείνη την περίοδο με φανατισμό για να απαλλαγούν από τον βραχνά του ΕΝΦΙΑ.
Του Γιάννη Πολίτη
Όποιος ισχυριστεί ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ταλέντο στην πολιτική είναι φανατικός και κακοπροαίρετος. Χάρη στις δεξιότητές του, κατάφερε να καβαλήσει το αντιμνημονιακό ρεύμα, να φέρει ένα κόμμα του 3% στην εξουσία και να διατηρηθεί σε αυτή για σχεδόν πέντε χρόνια. Ήταν ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός. Αυτά τα ταλέντα του δεν τα έχει απολέσει, παρ’ ότι στα τρία χρόνια που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, έκανε ό,τι μπορούσε για να ακυρώσει τον μύθο του και να θαμπώσει την εικόνα του. Έχασε τις εκλογές με ένα πολύ υψηλό ποσοστό, κοντά στο 32%, ενώ κατάφερε – με όσα έχουν συμβεί- να βρίσκεται σχεδόν οχτώ μονάδες κάτω από αυτό. Είναι μία πρωτόγνωρη εξέλιξη, την ώρα που η κυβέρνηση περνάει «του Χριστού τα πάθη» και η κοινωνία, πριν βγει από την πανδημία, μπαίνει στο βαθύ τούνελ της ακρίβειας. Η αντιπολίτευση, αντί να κερδίζει από τις συμφορές που συμβαίνουν, χάνει. Πώς πετυχαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την παγκόσμια πρωτιά, ένας Θεός ξέρει.
Παρ’ όλα αυτά, στο εσωκομματικό παιχνίδι, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να είναι άπαιχτος. Ο ίδιος είναι το μοναδικό δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ και επειδή το γνωρίζει και το έχει πιστέψει βαθιά, σε όλες τις εσωτερικές διαμάχες αναδεικνύεται νικητής από τα αποδυτήρια. Στο συνέδριο του κόμματος επικράτησε πλήρως. Το κόμμα πλέον είναι δικό του και μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει. Η περίφημη «Ομπρέλα», στην οποία μετέχουν σοβαρά ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πλέον είναι υποταγμένη. Είναι μια μειοψηφία που δεν μπορεί να του φέρει αντίρρηση σε τίποτα, είναι αδύναμη να τον υπονομεύσει και το κυριότερο είναι ότι δεν μπορεί να του επιβάλλει πολιτικές. Το κόμμα θα το οδηγήσει με όποιο τρόπο θέλει εκείνος στις εκλογές.
Εμπόδια από το ΠΑΣΟΚ
Δεν έχει κανείς αμφιβολία πλέον ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ. Το παλεύει χρόνια και τώρα θα ρίξει την τελευταία του ζαριά για να το πετύχει. Δεν ήταν καλή συγκυρία για αυτόν ο Νίκος Ανδρουλάκης. Τον δυσκολεύει με αυτά που κάνει ενώ η επιστροφή του πράσινου ήλιου δημιουργεί εμπόδια στα σχέδια της Κουμουνδούρου. Το ότι κατάφερε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να εξοβελίσει από τις πρώτες θέσεις στην κεντρική επιτροπή τον ιστορικό ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μία από τις κινήσεις της ηγετικής ομάδας που αποκαλύπτει την στρατηγική της. Η πιο μαγική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο, ήταν η επιλογή του στην θέση του γραμματέα του κόμματος. Επέλεξε την Ράνια Σβίγκου, μια νέα, συμπαθητική και αποδεκτή από όλους γυναίκα, η οποία ανήκει στην «ομπρέλα». Το ανακοίνωσε χωρίς να πει κουβέντα στους κομματικούς του αντιπάλους που περίμεναν να διαπραγματευτούν μαζί του για να βρουν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής σε αυτή την θέση. Ήταν τόσο μεγάλος ο αιφνιδιασμός τους, που στο τέλος δεν την ψήφισαν, παρ’ ότι ήταν δική τους!
Αυτός ο χειρισμός του προέδρου ήταν κόλπο γκρόσο. Θα πείτε: «μετά από όλα αυτά που μας λες, ο Τσίπρας πια είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού για όσο εκείνος θέλει». Η απάντηση, όμως, είναι «όχι». Ο μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας, Λέων Καραπαναγιώτης, όταν του λέγαμε ότι κάποιος είναι κυρίαρχος, απαντούσε με μειδίαμα: «ναι, αλλά μέχρι ποια ώρα». Και αυτή η ώρα της παντοδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα θα είναι το βράδυ στις οχτώ, αμέσως μόλις ανακοινωθούν τα exit poll των εθνικών εκλογών.
Εάν καταφέρει να φτάσει στο 30% και να είναι κοντά στο ποσοστό με το οποίο ηττήθηκε το 2019, θα παραμείνει στην καρέκλα του. Κοντά στο 24% με 25% δεν σώζεται, παρ’ ότι και τότε, όπως και τώρα, θα συνεχίσει να είναι ο καλύτερος από όλους όσοι τον αντιπολιτεύονται. Τα προσόντα του, όμως, δεν θα είναι πλέον ικανή προϋπόθεση για να διατηρήσει την εξουσία. Γιατί, να θυμίσω ότι παρ’ ότι μικρός στην ηλικία, είναι ο μακροβιότερος πολιτικός αρχηγός της χώρας. Βρίσκεται δεκαέξι χρόνια στην αρχική καρέκλα.
Τότε, λοιπόν, η «ομπρέλα» και όσοι συνταχθούν μαζί του θα πάρουν εκδίκηση για τις πολλαπλές εσωκομματικές ήττες που έχουν υποστεί από τον ίδιο και την ομάδα του. Οι επερχόμενες εκλογές θα είναι «υπέρ πάντων αγών» όχι μόνο για τον Μητσοτάκη, που πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του προκειμένου να κερδίσει την αυτοδυναμία, αλλά και για τον Αλέξη Τσίπρα, που πρέπει να υπερβεί τον πήχη του 30% για να παραμείνει κεντρικός παίκτης στο πολιτικό σύστημα. Χωρίς αμφιβολία, είτε τον Οκτώβριο του ‘22 είτε τον Απρίλιο του ‘23, θα ζήσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική αναμέτρηση.
