Η πολιτική δεν είναι δίκαιη υπόθεση. Και οι λαοί δεν είναι σοφοί, όπως έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος. Φθάνουν τους ηγέτες τους ψηλά στο Θεό, τους δοξάζουν όταν δεν χρειάζεται και τους γκρεμίζουν σε μια νύχτα – συχνά όταν κάνουν το σωστό . Περίεργη υπόθεση η διαχείριση της κοινωνίας. Άσε που οι πολίτες, βαριούνται εύκολα τα είδωλα τους . Είτε είναι καλλιτέχνες, είτε δημόσια πρόσωπα παντός είδους, είτε πολιτικοί. Με την Άνγκελα Μέρκελ συνέβησαν όλα αυτά μαζί. Τους κούρασε και ας κατάφερε το ακατόρθωτο. Έκανε την χώρα παντοδύναμη και την Ευρώπη γερμανική επικράτεια. Οι νικητές του πολέμου επί ημερών της έγιναν πιόνια της βαριά ηττημένης σε δυο πολέμους Γερμανίας. Έκανε πολλά λάθη, βασάνισε και βασανίστηκε με τις εμμονές της τιμωρητικής λιτότητας. Κέρδισε όμως στον οικονομικό πόλεμο που δεν χρειαζόταν όπλα. Κράτησε την Ευρώπη Ενωμένη και όρθια. Μάλιστα ενώ οι άλλοι φτώχαιναν από την κρίση, η Γερμανία πλούτιζε.
Κανένας άλλος ηγέτης δεν κυριάρχησε στις ευρωπαϊκές υποθέσεις όσο η Μέρκελ στα 13 χρόνια της θητείας της στην καγκελαρία. Οι Γερμανοί της γύρισαν την πλάτη για την πιο σωστή πολιτική απόφαση, που ήταν δεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Μια κίνηση με δύο πετυχημένες στοχεύσεις.
Η πρώτη ήταν η προφανής. Όφειλε ως ηγέτης της Ευρώπης να στείλει το μήνυμα του δυτικού πολιτισμού πάνω στον οποίο στήθηκε ο λεγόμενος ελεύθερος κόσμος, που σήμερα έπεσε στα χέρια του Τραμπ.
Η δεύτερη στόχευση και η σημαντικότερη για την Γερμανία ήταν άλλη. Η υποδοχή των μεταναστών δεν είχε μόνο ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Είχε κυρίως αναπτυξιακό, με ορίζοντα δεκαετιών. Η καγκελάριος, δεν γνωρίζω πόσο ευαίσθητη είναι στα ανθρώπινα δικαιώματα, ξέρει όμως να διαβάζει νούμερα. Και έβλεπε τα δημογραφικά στοιχεία στη χώρα της να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Όπως σχεδόν όλη η Ευρώπη έτσι και η Γερμανία γίνεται χρόνο με το χρόνο χώρα γερόντων. Η καγκελάριος ήθελε όσους μπορούσαν να ενταχθούν στο δυτικό τρόπο ζωής. Και είχε βάλει κριτήρια επιλογής ώστε να μαζέψει στη Γερμανία τους καλύτερους επιστήμονες και εργατοτεχνίτες από τους πρόσφυγες. Ελάχιστοι κατάλαβαν τι έκανε και ακόμη λιγότεροι πίστεψαν το σχέδιο της. Είδαν μόνο τα κακά και τα δύσκολα της μεταβατικής περιόδου της προσαρμογής των ξένων, σε μια απαιτητική χώρα με κανόνες, και την τιμώρησαν .
Έκανε και το μοιραίο λάθος όλων των ισχυρών. Δεν ήξερε πότε να φύγει. Έμεινε εγκλωβισμένη στο παιχνίδι. Από υπερβολική αυτοπεποίθηση ήθελε να παίξει την τελευταία παρτίδα. Ο σωστός χρόνος αποχώρησής της ήταν πριν τις περασμένες εκλογές. Δεν έπρεπε να θέσει ξανά υποψηφιότητα, αλλά να φύγει δοξασμένη και πανίσχυρη και να αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκετοί την συμβούλεψαν, αλλά δεν είχε την σοφία να τους ακούσει. Της φαινόταν μικρή η καρέκλα που κάθεται ο Τουσκ και δεν της πέρασε από το νου, πως η ίδια θα την μετέτρεπε σε θρόνο και σημείο αναφοράς. Της λείπει η φαντασία…
Όσο κι αν έχει συρρικνωθεί η δημοτικότητά της στη Γερμανία για εκείνους που πίστευαν στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η καγκελάριος ήταν μια άγκυρα σταθερότητας, προσηλωμένη στην Ευρώπη και τις αξίες της, ένα ανάχωμα στους λαϊκιστές που κυβερνούν Ιταλία, Ουγγαρία και Πολωνία.
Αυτό το έζησε καλύτερα από τον καθέναν η Ελλάδα. Παρ’ ότι στοχοποιήθηκε επί σειρά ετών από τους Έλληνες. Πολίτες και πολιτικοί ξέσπασαν πάνω της την οργή της χρεοκοπίας και την αλλοπρόσαλλη πολιτική της τρόικας. Ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο ως αντιπολίτευση αλλά και το πρώτο εξάμηνο του Βαρουφάκη την αντιμετώπισε ως το δράκο του παραμυθιού. Με ψυχραιμία και μαεστρία η ίδια έφερε τον πρωθυπουργό στα νερά της βήμα –βήμα. Και τώρα από ‘’μαντάμ Μέρκελ’’ είναι σημείο αναφοράς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ . Η αποδυνάμωση και ακόμη χειρότερα μια ενδεχόμενη πρόωρη αποχώρηση της θα είναι πλήγμα για την Ελλάδα όσο ακόμη ακροβατεί. Γερμανοί αρθρογράφοι το επισημαίνουν με απόλυτη ακρίβεια.
Δεν θα είναι πλήγμα όμως, μόνο για την Ελλάδα η απουσία Μέρκελ αλλά και για όλους όσοι στην Ευρώπη, πίστεψαν και πιστεύουν στο όνειρο της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης. Η Μέρκελ είναι το αντίπαλο δέος του Όρμπαν και των ακροδεξιών της Ιταλίας και όπου αλλού επωάζεται το αβγό του φιδιού.
Το ερώτημα πλέον είναι, ποιος θα καλύψει το κενό εξουσίας που θα αφήσει πίσω της η καγκελάριος. Στο Παρίσι κάνουν ήδη όνειρα ότι το ρόλο αυτό θα πρέπει να αναλάβει ο 39χρονος Γάλλος πρόεδρος. Θα ήταν πολύ ωραία μια τέτοια εξέλιξη για να είναι αληθινή. Η Γαλλία δυστυχώς δεν θα μπορέσει να ηγηθεί της Ευρώπης αν δεν βάλει σε τάξη τα οικονομικά της. Η ισχύς αποκτάται όταν τα σεντούκια είναι γεμάτα.
Επιπλέον ο- πολλά υποσχόμενος – Μακρόν δεν βρήκε ακόμη σταθερή περπατησιά μεγάλου ηγέτη. Είναι βαθιά ευρωπαϊστής, λέει τα σωστά πράγματα, αλλά η απειρία του είναι εμφανής. Πόσο μάλλον που βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλά σταθερά.
Συμπέρασμα: Αναζητείται ηγέτης στην Ευρώπη. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα, πριν χαθεί η μπάλα .
