Η βαθμολογία είναι έτοιμη. Η μεγάλη κρίση της πανδημίας έδωσε την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να αξιολογήσει με ακρίβεια υπουργούς, υφυπουργούς και παντός είδους αξιωματούχους. Τώρα ξέρει, δεν έχει αμφιβολίες. Ξέρει ποιοι μπορούν και ποιοι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Αρκετοί υπηρεσιακοί υφυπουργοί κόπηκαν. Δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες του. Ήταν άτολμοι και φοβικοί και υπηρέτησαν το δόγμα που λέει ότι «η πολιτική ασκείται από πολιτικούς». Με φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως, για παράδειγμα, ο Πιερρακάκης και ο Γεραπετρίτης. Δεν είναι μόνο υπηρεσιακοί που πήραν κάτω από τη βάση, αλλά και πολιτικά στελέχη που είτε πάνε σπίτι τους είτε αλλάζουν υπουργείο.
Ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην κάνει τώρα ανασχηματισμό. Πιθανότατα αυτός θα γίνει μέσα στο καλοκαίρι και σε κάθε περίπτωση πριν από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, έχει πάρει τις αποφάσεις του. Έχει πλήρη εικόνα των δυνατοτήτων όλων. Και επειδή είναι πανίσχυρος, ό,τι και αν αποφασίσει, όποιους και να διώξει, δεν θα ανοίξει μύτη. Επιπλέον, μετά τις επιτυχίες του όσον αφορά την πανδημία και τον κορωνοϊό δεν μπορεί να ρισκάρει τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης που έρχεται, ούτε το μοίρασμα της μεγάλης ευρωπαϊκής πίτας που θα μας δοθεί με «κουτσά άλογα» στην κυβέρνησή του. Χρειάζεται εκείνους, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής προέλευσης, για τους οποίους όλοι θα λένε «αυτός πράγματι το αξίζει». Όπως συμβαίνει με τον Χρυσοχοΐδη. Ακόμη και οι δεξιοί που ζηλεύουν τη θέση του δεν αμφισβητούν την ικανότητά του.
Πάντως, με τους υπηρεσιακούς που απέτυχαν ο κουρνιαχτός είχε σηκωθεί νωρίς. Πριν από τον κορωνοϊό. Υπήρχε γκρίνια στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα. Η υπεροχή μέχρι σήμερα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έδωσε την ευκαιρία αυτά που λέγονταν κατ’ ιδίαν να βγουν προς τα έξω. Όσοι διαφωνούσαν με τη συγκρότηση της κυβέρνησης, περίμεναν το πρώτο στραβοπάτημα του Μαξίμου για να εκφραστούν με αιχμές για τις επιλογές της ηγεσίας. Αυτό δεν συνέβη, αλλά η επιθυμία των πολιτικών στελεχών ικανοποιείται από την έλλειψη αποτελεσματικότητας αρκετών υπηρεσιακών.
Πριν από την πανδημία και τις μεγάλες δυσκολίες στο προσφυγικό, όσοι γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα στην κυβέρνηση, με μια βόλτα στο καφενείο της Βουλής μπορούσαν να έχουν πλήρη εικόνα. Έβλεπαν να πέφτει ο κουρνιαχτός και καταλάβαιναν με ευκολία τι κρύβεται πίσω από τα μισόλογα, τα σφιγμένα χαμόγελα, τα δήθεν αστεία, τις παροχές και τους υπαινιγμούς των βουλευτών όταν διέσχιζαν το περιστύλιο εξωκοινοβουλευτικά κυβερνητικά στελέχη. Δεν ήταν μόνο οι άγνωστοι υφυπουργοί στο στόχαστρο εκείνων που είχαν ετοιμαστεί για την ορκωμοσία και έμειναν με το καινούργιο κοστούμι στην ντουλάπα. Κάποιοι στην αρχή ζήλευαν προβεβλημένα στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους που τους πήραν τη δόξα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι λάθος κάποιος να επιχειρήσει να ερμηνεύσει τα εσωτερικά της Ν.Δ. με γνώμονα ό,τι έχει δει και έχει ακούσει για τον ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία πενταετία. Το κόμμα της Κουμουνδούρου, παρά την αριστερή προέλευσή του, είναι αρχηγικό. Μιλά ο Αλέξης Τσίπρας και κάθονται προσοχή οι περισσότεροι. Οι διάφορες ομάδες, λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικές, που διαμαρτύρονται το κάνουν για τη δημιουργία εντυπώσεων. Το κάθε στέλεχος απευθύνεται σε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος και θέλει να κρατά ζεστή και ζωντανή τη σχέση μαζί του. Στη Ν.Δ. τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Μετά τον ιδρυτή του κόμματος, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν υπήρξε κανείς άλλος αδιαφιλονίκητος αρχηγός για μεγάλο διάστημα. Όχι λόγω έλλειψης προσόντων, αλλά γιατί αυτή ακριβώς είναι η δομή της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης. Δεν το λέω για κακό. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό διασφαλίζει και τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. Δυσκολεύει, ωστόσο, τους αρχηγούς. Έχει πολλά καπετανάτα και βιλαέτια αυτό το κόμμα. Έχει και αρκετούς πολιτικούς, με δική τους περπατησιά, που δεν συμμορφώνονται με ευκολία στις αποφάσεις της ηγεσίας.
Αυτή την περίοδο και για μεγάλο ακόμη διάστημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πανίσχυρος. Κέρδισε τις εκλογές σαν να πήγε σε περίπατο. Και μέσα στους 11 μήνες που κυβερνά έχει αιφνιδιάσει φίλους και αντιπάλους με την επιμέλεια και τη συγκρότησή του. Ήρθε στην εξουσία διαβασμένος και προετοιμασμένος σε όλα τα θέματα και έτσι δεν πέφτει στην παγίδα του αυτοσχεδιασμού. Δεν άρεσε, όμως, στην πλειοψηφία των βουλευτών του το λεγόμενο οβάλ γραφείο του Μαξίμου που έχει την κεντρική εξουσία, ενώ δεν ήθελαν μέσα στα πόδια τους τούς άγνωστους μέχρι σήμερα εξωκοινοβουλευτικούς υφυπουργούς, οι οποίοι μιλούν απευθείας με το κέντρο λήψης των αποφάσεων. Αυτό το μοντέλο δεν είχε δοκιμαστεί ξανά στη χώρα. Ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιλέξει τους νέους κανόνες του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και όσοι διαφωνούσαν, σιώπησαν. Περίμεναν, όμως, την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσουν.
Τελικά, η ζωή έλυσε μόνη της το θέμα. Το μοντέλο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη τον πρώτο χρόνο πέτυχε. Απέτυχαν κάποιοι υπουργοί και αρκετοί υπηρεσιακοί υπουργοί που πέρασαν κάτω από τον πήχυ. Έτσι θα συνεχίσουν την καριέρα τους εκτός πολιτικής, έχοντας αποκτήσει την οδυνηρή εμπειρία πως είναι άλλο να διοικείς μια ιδιωτική επιχείρηση και άλλο να εκτίθεσαι στον δημόσιο βίο.
