Ακούω διαρκώς δύο εκδοχές για τις συντάξεις. Είναι και οι δύο τεκμηριωμένες.Οι υπερασπιστές και της μίας και της άλλης έχουν φανατικό ακροατήριο.Το επόμενο διάστημα θα δούμε ξανά τους μεν και τους δε να συγκρούονται μέσα από πύρινα άρθρα και διαξιφισμούς σε τηλεοπτικά πάνελ καθώς οι δικαστές αποφάσεις που θα δικαιώνουν συνταξιούχους θα διαδέχονται η μια την άλλη .
Η πρώτη εκδοχή που διακινείται κυρίως από ευρωπαϊστές φιλελεύθερους και νεαρής ηλικίας κατά κανόνα, λέει ότι είναι αδιανόητο ο νέος εργαζόμενος επιστήμονας να παίρνει 400 έως 600 ευρώ μισθό ενώ, αντίθετα ο συνταξιούχος που κατείχε την ίδια θέση να παίρνει 1500 ευρώ Είναι μία άδικη σχέση που οδηγεί σε πλήρη φτωχοποίηση και σταδιακή περιθωριοποίηση την νέα γενιά.
Αυτοί οι νέοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν αυτόνομοι πολίτες, να δημιουργήσουν οικογένεια και να στηρίξουν την ανάπτυξη της χώρας. Αναγκαστικά θα ζούνε στα σπίτια των γονιών τους και θα συμπληρώνουν το εισόδημά τους με τη σύνταξη του παππού. Τι σόι κράτος δικαίου είναι αυτό που αναδιανέμει την φτώχεια με την «επιδότηση – χαρτζιλίκι» της τρίτης ηλικίας προς τους νεώτερους;
Είναι μια άνιση αδιέξοδη σχέση που οδηγεί σε μόνιμη στρέβλωση. Δεν μπορεί η παλιά γενιά να στραγγίξει και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής οικονομίας, οδηγώντας έτσι σε μόνιμη ανέχεια νέους μορφωμένους ανθρώπους. Και στο κάτω κάτω της γραφής σε μια χώρα που έχει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα πώς αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν παιδιά, εάν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε καν την δική τους επιβίωση;
Υπάρχει και η δεύτερη εκδοχή. Εξίσου καλοί επιστήμονες, μεγαλύτεροι σε ηλικία, υποστηρίζουν ότι μία κοινωνία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπή γεράματα στους πολίτες, είναι μια πρωτόγονη κοινωνία που δεν δικαιούται να καυχάται ότι ανήκει στο δυτικό κόσμο. Ένας απόμαχος της ζωής υποσιτισμένος, χωρίς φάρμακα, χωρίς θέρμανση, χωρίς εύκολη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, και με την νεότερη γενιά να αδυνατεί να τον προστατεύσει, είναι μια «εικόνα» που προκαλεί θλίψη και ντροπή. Η αδικία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη για τους ηλικιωμένους που έχουν δουλέψει 40 και περισσότερα χρόνια, έχουν πληρώσει τα ένσημά τους στο ακέραιο και έχουν γεμίσει τον κουμπάρα της δημόσιας ασφάλισης με τις εισφορές τους ώστε να μην καταλήξουν επαίτες στο τέλος του βίου τους.
Και οι δύο θεωρίες ακούγονται σωστές. Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν ο αφηγητής -επιστήμονας τεκμηριώνει τη θέση του με παραδείγματα που με ευκολία βρίσκει στον οικογενειακό του περίγυρο.
Είμαστε λοιπόν σε αδιέξοδο. Και πρέπει και αυτή αλλά και η επόμενη κυβέρνηση να διαλέξει ποιους θα «ρίξει» αν δεν γίνει άμεσα η ανατροπή
Είναι άδικο να εγκαταλείψει τη νέα γενιά στην τύχη της η πολιτεία. Εξαιρετικά άδικο γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η χώρα δεν έχει μέλλον. Είναι ανήθικο όμως οι κυβερνώντες να περιφρονήσουν την τρίτη ηλικία . Έτσι όποιος μεγάλος άνθρωπος, είχε την πρόνοια και την άνεση να κάνει αποταμίευση ή έχει ευκατάστατα παιδιά θα καταφέρει και επιβιώσει αξιοπρεπώς. Οι άλλοι θα μείνουν στο έλεος της τύχης. Και αυτό είναι εξίσου άδικο και θλιβερό καθώς αναβιώνει τον «γερόβραχο » σε μια νέα εκδοχή. Ξέρετε, εκείνον το βράχο από τον οποίο έριχναν τα παιδιά τους ηλικιωμένους γονείς τους, μόλις δεν αυτοί δεν είχαν την δύναμη να προσφέρουν πλέον στην οικογένεια και γίνονταν βάρος.
Εάν αυτή η δημόσια συζήτηση συνεχιστεί, θα στραφούν οι νέοι εναντίον των γερόντων που δήθεν συνεχίζουν να αδειάζουν τον κορβανά του κράτους σε βάρος τους. Θα χάσουμε ξανά τον μπούσουλα μέσα από ένα κυνήγι μαγισσών. Πολλοί θα έχουν δίκιο. Όλοι άδικο.
Και επιπλέον θα ενταθεί το τροπάρι ότι δικαστές κάνουν δημοσιονομική πολιτική. Αυτός είναι ένας νέος παραλογισμός της ελληνικής κοινωνίας. Θα αφαιρέσουμε δηλαδή το δικαίωμα στο δικαστή να δικάζει; Σε μια σύγχρονη δημοκρατία ο διαιτητής των διαφορών του κράτους με τον πολίτη είναι εκ των πραγμάτων δικαιοσύνη. Αν τα δικαστήρια πάψουν να υπάρχουν τότε θα λύνουμε τις διάφορες μας με κουμπούρια. Ποιοι τρελοί ισχυρίζονται ότι οι δικαστές δεν έχουν δικαίωμα να αποκαθιστούν τις αδικίες σε βάρος συνταξιούχων.
Αν θέλει κάποιος να μιλήσουμε για την ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων και αν οι δικαστές που χειρίζονται αυτά τα θέματα γνωρίζουν δημόσια οικονομικά ώστε να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των αποφάσεών τους για το κοινωνικό σύνολο, αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί μια δημοκρατική πολιτεία να ακυρώσει το δικαίωμα οποίου αισθάνεται αδικημένος να προσφύγει στην δικαιοσύνη. Όπως είναι αδιανόητο μια τελεσίδικη δικαστική απόφαση να μην γίνει εκτελεστή. Τότε μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια ολοκληρωτισμού .
Υπάρχει λύση; Ναι, υπάρχει. Και είναι μία και μοναδική. Κι ας ακούγεται κοινότυπη. Αντί της σύγκρουσης για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι από την μικρή πίτα που γίνεται όλο και μικρότερη, ας μεγαλώσουμε την πίτα. Πώς θα γίνει; Με έκρηξη ανάπτυξης. Αυτή θα είναι η πατριωτική επανάσταση της νέας εποχής. Και δεν έχει ούτε αριστερό ούτε δεξιό πρόσημο. Είναι ανάγκη επιβίωσης.
Να αλλάξουμε τώρα τους όρους του παιχνιδιού, για να προσελκύσουμε πλούτο στη χώρα. Γρήγορα, με απλές διαδικασίες, που θα προσπερνούν τον γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου το οποίο υπηρετεί μόνο την δική του επιβίωση και την διαιώνισή του εις το διηνεκές, εις βάρος της κοινωνίας.
