Στις εκλογές της 7 Ιουλίου δεν κρίνεται ο νικητής των εκλογών ούτε o επόμενος πρωθυπουργός. Αυτά κρίθηκαν στις ευρωεκλογές. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι δεδομένη και όπως όλα δείχνουν δεδομένη είναι και η αυτοδυναμία. Αυτό που μόνο μένει να δούμε είναι πόσες έδρες θα έχει ο νικητής. Εάν θα κυβερνήσει δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης με πλήρη άνεση, ή η πλειοψηφία του θα είναι οριακή και θα χρειάζεται συνεχώς να διατηρεί ισορροπίες μέσα στο κόμμα του, στο οποίο ως γνωστό υπάρχουν πολλά βιλαέτια. Για την ακρίβεια είναι τρία κόμματα στην συσκευασία του ενός: Μητσοτακικοί, Καραμανλικοί, Σαμαρικοί. Μάλιστα κάθε ομάδα έχει και επί μέρους υποδιαιρέσεις .
Σε κάθε περίπτωση η βέβαιη νίκη είναι και ο λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κάνει την κλασική προεκλογική καμπάνια. Αποφεύγει τους υψηλούς τόνους, αποφεύγει τις μεγάλες συγκεντρώσεις, έχει βάλει φρένο στους πανηγυρισμούς και στις εμπρηστικές δηλώσεις.
Ξέρει ότι η ταλαιπωρημένη κοινωνία δεν τα αντέχει όλα αυτά πλέον. Θέλει να δει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Θέλει από κάπου να πιαστεί. Θέλει να δει στ’ αλήθεια την φορολογία να μειώνεται. Θέλει να δει νέες επιχειρήσεις να στήνονται. Θέλει να δει κανονικές θέσεις εργασίας. Θέλει να δει το κράτος να λειτουργεί στοιχειωδώς.
Η προσδοκία για την υλοποίηση των αυτονόητων δεσμεύσεων του Μητσοτάκη, είναι μεγάλη. Και η απαίτηση θα είναι όλα να γίνουν σύντομα. Δεν θα έχει την πίστωση χρόνου που δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν αλλά τα χαρακτηριστικά της νίκης του Τσίπρα.
Τότε επικρατούσε ο ιδεαλισμός και η ψευδαίσθηση της μεγάλης ανατροπής.Τώρα επικρατεί ο ρεαλισμός για το νοικοκύρεμα και το ξαναχτίσιμο της χώρας. Οι μεγάλες προσδοκίες χάθηκαν και οι μεγάλες λύπες χτύπησαν την πόρτα των περισσότερων.
Από την επομένη των εκλογών η νέα κυβέρνηση πρέπει να έτοιμη αμέσως να φέρει αποτελέσματα. Και επειδή είμαστε μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, θα καταλάβουμε από την πρώτη στιγμή πώς θα δουλέψει η μηχανή. Η σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου και τα πρόσωπα που θα καταλάβουν τις θέσεις κλειδιά θα αποκαλύψουν τις στοχεύσεις του νέου πρωθυπουργού. Κυβέρνηση με πάνω από 40 υπουργούς και υφυπουργούς ξέρουμε όλοι ότι δεν λειτουργούν. Είναι άθροισμα ρουσφετιών και αποτέλεσμα εσωκομματικών εκβιασμών. Βάλε τον τάδε που είναι από αυτήν την τάση, βάλε τον δείνα που είναι από εκείνον το νομό, στο τέλος προκύπτει ένα πλαδαρό σχήμα που δεν λειτουργεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την πολυτέλεια αυτήν την φορά να σπάσει αβγά και να τερματίσει τον φαύλο κύκλο. Αν φοβηθεί να το πράξει θα οδηγηθεί στο ίδιο αποτέλεσμα των κυβερνήσεων του παρελθόντος. Θα δαπανά το χρόνο του για να κάνει τον διαιτητή των υπουργών του που θα σφάζονται γισ τη νομή της εξουσίας. Παλιά μου τέχνη κόσκινο…
Ο Αλέξης Τσίπρας επίσης οδεύει στην κάλπη με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό του κόμματός του. Δεν είναι πλέον ο πρόεδρος της Ν.Δ ο πραγματικός αντίπαλός του. Αυτό το στοίχημα το έχασε κατά κράτος. Εξάντλησε το οπλοστάσιο του στις ευρωεκλογές. Δεν του έμεινε άλλος λαγός να βγάλει από το καπέλο. Δεν έπεισε την πλειοψηφία ότι ο Μητσοτάκης είναι ο εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού και της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, που θα κόψει συντάξεις, θα απολύσει δημόσιους υπαλλήλους και θα επανιδρύσει το αυταρχικό κράτος της δεξιάς. Όλα αυτά ακούστηκαν ως ψίθυροι.
Είναι αλήθεια ότι αιφνιδιάστηκε ο πρωθυπουργός με την μεγάλη ήττα. Ήξερε πως θα χάσει αλλά περίμενε μια απολύτως διαχειρίσιμη κατάσταση. Μέχρι 5 μονάδες διαφορά του έλεγαν οι επιτελείς του. Ήταν σίγουρος ότι την επόμενη ημέρα θα είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης στην αντιπολίτευση, και πως μόλις η Ν.Δ κάνει το κύκλο της θα επανέλθει στην εξουσία. Τώρα τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Έχει το αριθμητικό πλεονέκτημα στην αντιπολίτευση, αφού το Κίνημα Αλλαγής κάνει κύκλους γύρω από την ουρά του, αλλά θα κοπιάσει τα επόμενα χρόνια για να στήσει κόμμα εξουσίας με τα χαρακτηριστικά που ονειρεύεται.
Δεν είναι απλή υπόθεση να γίνεις μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη. Το ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών 1980 και 1990, είχε βάθος στην κοινωνία . Είχε οργανώσεις και στην πιο μικρή πόλη με πρόσωπα που σάρωσαν στις περιοχές τους. Επιστήμονες και νέους φιλόδοξους επαγγελματίες. Είχε οργανωτικά και συνδικαλιστικά στελέχη με μεγάλες ικανότητες. Αυτήν την δουλειά υποδομής, κεφαλοποιεί ακόμη στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η δύναμη του ΚΙΝΑΛ σε δήμους και περιφέρειες είναι δυσανάλογη με την επιρροή του στην εθνική κάλπη. Αντιθετα ο μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ στήθηκε πάνω στην εικόνα του προέδρου. Τώρα θέλει χτίσιμο από την αρχή .Χωριό – χωριό, σπίτι- σπίτι .
Τώρα δεν είναι κίνημα διαμαρτυρίας όπως 2015, για να παίρνει ψήφους εύκολα με καταγγελτικό λόγο. Είναι ένα αστικό κόμμα που πρέπει να πείσει τους ψηφοφόρους πως θα κάνει καλύτερη την ζωή τους στο υπάρχον πλαίσιο. Ο ετεροπροσδιορισμός δεν αποδίδει.Το ‘’Ψηφίστε εμάς γιατί δεν είμαστε δεξιοί’’ είναι σύνθημα εκτός εποχής. Ξεπερασμένο από την ίδια τη ζωή. Αφού έτσι κι αλλιώς όλοι μέσα στην κρίση δεξιές συνταγές εφήρμοσαν
