ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να είναι κάποιος μάγος ούτε βαθύς γνώστης των πολιτικών πραγμάτων για να μαντέψει τις εξελίξεις τους προσεχείς μήνες.
Οι εκλογές χωρίς αμφιβολία θα γίνουν το αργότερο μέχρι τον Μάιο. Κανείς δεν πιστεύει το αντίθετο στο πολιτικό σύστημα όταν μιλάει κατ’ ιδίαν. Η δημόσια συζήτηση για τις συντάξεις δείχνει το δρόμο .
Ξεχάστε τι λένε οι κυβερνητικοί από το βήμα της Βουλής και στις συγκεντρώσεις χειροκροτούμενοι από τους οπαδούς τους. Ο πρωθυπουργός με τον τρόπο του αποκάλυψε τις πρόωρες κάλπες στη Θεσσαλονίκη. Αν διαβάσει κανείς πίσω από τις λέξεις,θα δει ότι αναζητεί την ευκαιρία -την καλή στιγμή για τον ίδιο και το κόμμα του .
Το πρώτο κεντρικό πολιτικό θέμα με το οποίο θα οδηγηθούμε στις κάλπες είναι το σκοπιανό Το δεύτερο αν βγήκαμε ή όχι καθαρά από το μνημόνιο και αν μπορεί να σταματήσει εδώ το ψαλίδι στις συντάξεις .Και το τρίτο οι πλειστηριασμοί οι οποίοι θα ενταθούν.Αυτά τα θέματα θα μονοπωλούν τις συζητήσεις στα προεκλογικά πάνελ και στα μπαλκόνια. Και από κοντά θα μιλούν όλοι με θλίψη για την εκατόμβη στο Μάτι, χωρίς μέχρι τότε ωστόσο να έχει αλλάξει τίποτα στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους .
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ θα γίνουν πριν το τέλος της τετραετίας διότι αυτό βολεύει όλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη χτίζει μέρα με τη μέρα το πολιτικό του αφήγημα, που λέει ότι κατάφερε μετά από περιπλανήσεις και σκληρές κόντρες με τους δανειστές να κρατήσει την κοινωνία όρθια. Θυμηθείτε αυτή τη φράση, γιατί θα τη βρείτε μπροστά σας χιλιάδες φορές. «Εμείς κρατήσαμε την κοινωνία όρθια, εμείς τη βγάλαμε από το τέλμα που την οδήγησαν οι κυβερνήσεις της διαπλοκής και της διαφθοράς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ», θα αναφωνούν τα στελέχη της Κουμουνδούρου και θα επιδεικνύουν τις κυβερνητικές αποφάσεις για επιδόματα σε φτωχούς και νέους ανέργους.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ η χώρα τον Αύγουστο 2018 τυπικά βγήκε από το τελευταίο μνημόνιο. Αλλά, δεν χρειάστηκε να κάνει κάποιος κάτι γι’ αυτό. Οι εταίροι μας, ακόμη και αν τους παρακαλούσαμε να μείνουμε στην ασφάλεια αυτής της ομηρίας, δεν επρόκειτο ποτέ να μας δώσουν νέα δάνεια. Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν αντέχει να πάει στο Κοινοβούλιο της και να ζητήσει άλλη χρηματοδότηση για την Ελλάδα. Άρα δεν βγαίνουμε. Μας βγάζουν. Μόνο που μια τέτοια εξέλιξη πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα για τη ζωή μας, για την ώρα τουλάχιστον.
Η λήξη των μνημονίων δεν σημαίνει και ταυτόχρονη ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας . Αυτό κάθε μέρα που περνάει γίνεται κατανοητό σε όλους .Η αυστηρή εποπτεία, η ασφυκτική κηδεμονία και οι περιοριστικοί όροι διατηρούνται. Όπως ισχύει για κάθε φυσικό πρόσωπο, εταιρεία, οργανισμό ή χώρα που χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της σε οποιονδήποτε τρίτο.
Το αν θα χρειαστεί η πιστωτική γραμμή, που ζητούσε ο Στουρνάρας, δηλαδή μαξιλάρι ασφαλείας, αυτό θα αποφασιστεί σε συνάρτηση της πορείας των οικονομικών της χώρας μέχρι το τέλος του χρόνου.
Τι σημαίνει μαξιλάρι; Να έχουμε έναν κουμπαρά, ώστε αν ξεμείνουμε από ρευστό να μην αναγκαστούμε να βγούμε απροστάτευτοι και άρον-άρον στις αγορές με υψηλά επιτόκια δανεισμού που θα μας γυρίσουν 5-6 χρόνια πίσω. Τώρα δανειζόμαστε ως «δούλοι» του μνημονίου με 1,5% και πάλι γονατίζουμε στην ανηφόρα. Σκεφτείτε να δανειστούμε με 4,5%.
Πότε θα δανειστούμε με χαμηλά επιτόκια; Οταν οι αγορές μάς εμπιστευτούν και θεωρήσουν ότι τα λεφτά τους δεν κινδυνεύουν να χαθούν. Δηλαδή όπως έγινε στην Πορτογαλία, που επέστρεψε στην προ μνημονίων κανονικότητα. Αυτό δεν το καταφέρνει κάνεις με λόγια, αλλά μόνο αν πράγματι έχει ολοκληρώσει τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι αγορές και δεν κάνει πισωγυρίσματα.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τους πλειστηριασμούς, κανείς δεν μπορεί να «γλιτώσει», εδώ που φτάσαμε, τους πολίτες που δεν μπορούν να πληρώσουν. Οσοι ποντάρουν σε κάποια προεκλογική γαλαντομία της κυβέρνησης δεν γνωρίζουν την εξίσωση. Σήμερα βρίσκονται στο «κόκκινο» περισσότερα από 400.000 δάνεια, αφήνοντας στην άκρη τα χρέη προς την εφορία. Αν προστατευτεί η πρώτη κατοικία, κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα ό,τι έχει απομείνει από το λεγόμενο τραπεζικό σύστημα. Και τότε θα χρειαστεί η γνωστή μας ανακεφαλαιοποίηση. Αυτή τη φορά κάτι τέτοιο δεν θα γίνει με χρήματα των δανειστών που θα πέσουν στις πλάτες των φορολογουμένων, όπως γίνεται μέχρι τώρα – είπαμε, στο εξής δεν θα μας δανείσει κανείς από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αρα η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει με τον μοναδικό τρόπο που απομένει: το ψαλίδισμα καταθέσεων. Επειδή καμιά κυβέρνηση δεν θα ρισκάρει την κοινωνική εξέγερση που θα προκαλέσει μια τέτοια κίνηση μετά από εννιά χρόνια χρεοκοπίας, όλοι θα προτιμήσουν τους πλειστηριασμούς.
Ακόμη, όμως, και αν δεν εμποδίζονταν οι πλειστηριασμοί και κανείς δεν αντιδρούσε, πάλι το πρόβλημα δεν θα επιλυόταν. Χρειάζεται μια γενναία ανατροπή-πρωτοβουλία που θα αλλάξει τα δεδομένα. Ειδικοί λένε ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά μία και μοναδική.
Οπως έχουν σήμερα τα πράγματα, θα πουληθούν καμιά δεκαριά χιλιάδες καλά σπίτια, γιατί για τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν αγοραστές, ενώ οι τράπεζες δεν τα θέλουν. Η συντήρηση, η φύλαξη και ο ΕΝΦΙΑ είναι τρεις αποτρεπτικοί λόγοι για τα πιστωτικά ιδρύματα.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, λοιπόν, θα ήταν όλα αυτά τα ακίνητα να μείνουν στους ιδιοκτήτες και με ένα είδος πολυετούς leasing να δίνουν ένα μικρό ενοίκιο στις τράπεζες. Τι θα αλλάξει με αυτό το σύστημα; Οι τράπεζες θα έχουν εγγράψει τα ακίνητα αυτά ως περιουσιακό στοιχείο, αντί να τα έχουν ως επισφάλεια και οι άνθρωποι θα κρατήσουν τα σπίτια τους κι ας πληρώνουν γι’ αυτά τρεις γενιές.
ΕΤΣΙ θα μπορούσε να λυθεί το ζήτημα και να βγει το πολιτικό σύστημα απο την μεγάλη παγίδα
