Μάθαμε κάτι αυτή την προεκλογική περίοδο που δεν το ξέραμε; Είδαμε κάποια καινούργια πρακτική; Μάθαμε μήπως τίποτε από την χρεωκοπία που εξαθλίωσε σχεδόν τον μισό πληθυσμό; Ούτε βέβαια ίδρωσε το αυτί μας από τον πολυετή παγκόσμιο διασυρμό μας. Δεκάδες πρωτοσέλιδα σε όλο το πλανήτη μας εξευτέλισαν επί χρόνια, για τις πρακτικές που μας οδήγησαν στον πάτο του βαρελιού. Είδατε να άλλαξε κάτι γύρω μας; Σίγουρα όχι. Ρουσφέτια και δουλειές του ποδαριού. Αυτός παραμένει ο κανόνας. Η σοβαρή και υπεύθυνη λειτουργία, όπου υπάρχει, είναι εξαίρεση.
Τα κόμματα όταν βρίσκονται στην εξουσία χάνουν το μέτρο. Υπουργοί και κομματικοί αξιωματούχοι νομίζουν ότι συνομιλούν με την ιστορία και η παραμονή τους στην εξουσία θα είναι πολυετής. Μεταξύ των άλλων λαθών του εφησυχασμού και της αλαζονικής βαρεμάρας, με το… ’’έλα μωρέ έχουμε χρόνο ‘’, δεν τελειώνουν εγκαίρως τις δουλειές τους και αφήνουν εκκρεμότητες σοβαρές στα συρτάρια και στις ατζέντες τους. Πιστεύουν ότι θα είναι και την επομένη στην ίδια καρέκλα. Σοβαρά νομοθετήματα χάνονται από απρόβλεπτες εξελίξεις. Όπως χάνεται και η προετοιμασία επιστημονικών επιτροπών για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνέχεια, δεν παραδίδει καμία κυβέρνηση την σκυτάλη στην επόμενη. Άδεια γραφεία, βρίσκουν συνήθως οι νέοι υπουργοί.
Όταν γίνονται εκλογές ξεκινάνε από το μηδέν. Μέσα στα συρτάρια χρονίζουν μαζί με τις δουλειές του υπουργείου και τα ρουσφέτια, πολλά από τα οποία είναι είτε αναγκαία για την επανεκλογή του πολιτικού, είτε είναι ‘’υποχρεώσεις’’ τακτοποίησης των μελών της οικογένειας του. Ακούγεται κυνικό αλλά είναι αληθινό. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που όταν περνούν από θέσεις ευθύνης, τακτοποιούν σε καλά πόστα τα αγαπημένα τους πρόσωπα με προτεραιότητα σε παιδιά, νύφες και γαμπρούς. Όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές από τις πρυτανικές αρχές, γιατί αυτή είναι η Ελλάδα.
Δεν λέω κάτι καινούριο. Αν πάρει κανείς τον κατάλογο των εργαζομένων στη Βουλή, στην Εθνική Τράπεζα, στις παλιές ΔΕΚΟ, τότε που είχαν μεγάλη αξία, υψηλούς μισθούς, όπως OTΕ και Ολυμπιακή θα βρει συγγενείς των ισχυρών.Ήταν και παραμένει μία διαπαραταξιακή πρακτική το μοίρασμα των καλών θέσεων. Γιατί βγήκε στο προσκήνιο αυτή τη φορά με τρόπο εκκωφαντικό; Ε, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ το παράκανε στο τελευταίο λεπτό, πριν σφυρίξει ο διαιτητής.
Είχαν πιστέψει όλοι στο κόμμα και στην κυβέρνηση, ότι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο. Κανείς δεν πίστευε τους δημοσκόπους, κανείς δεν έβλεπε το παγόβουνο που πλησίαζε στην πλώρη του σκάφους. Νόμιζαν ότι έχουμε χρόνο αργά και διακριτικά να τακτοποιήσουν τις… δουλειές τους.
Η κάλπη τους αιφνιδίασε. Ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε τη νύχτα της μεγάλης ήττας να πάει σε εθνικές εκλογές και τα στελέχη του, έβαλαν φτερά στα πόδια να διευθετήσουν οικογενειακές φιλικές και συντροφικές υποχρεώσεις.
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έφαγε το πιο πολύ ξύλο. Η Τασία αδικείται συγκριτικά με τους άλλους ρουσφετολόγους αφανείς γονείς. Επειδή από χαρακτήρα μιλάει περισσότερο απ’ όσο πρέπει, έσπευσε να ομολογήσει δημοσίως, ότι χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις της. Στην πραγματικότητα έκανε αυτό που έκαναν εκατοντάδες άλλοι πριν από αυτή. Προς θεού όχι πως η αυθόρμητη δημόσια ομολογία, δίνει άφεση. Δεν μπορεί ωστόσο να είναι η μόνη που θα υποστεί τις συνέπειες των ρουσφετιών.
Και όμως όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τα έχει γλιτώσει. Ξέρετε πόσοι πριν το 2015 ακόμη και πολέμιοι του, πίστευαν ότι στην διαχείριση της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν διαφορετικός από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Αυτό το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δεν το πίστευαν μόνο οι ψηφοφόροι της, είχε περάσει και σε συντηρητικούς ανθρώπους. Να θυμίσουμε μόνο ότι με πρόσχημα ότι θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, ένα μεγάλο ποσοστό της Ν.Δ. ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ψήφισε μόνο το ΠΑΣΟΚ, όπως θέλουν να λένε σήμερα οι νεοδημοκράτες.
Ένας από τους λόγους λοιπόν της υπερψήφισης του Αλέξη Τσίπρα τότε, ήταν ότι θα είναι διαφορετικός. Τελικά οι αξιωματούχοι του, ξέθαψαν από τα ντουλάπια τις χειρότερες συνταγές της παλιάς δεξιάς και του σκληρού ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 και τις εφήρμοσαν με αγαρμποσύνη. Το κόστος που πληρώνει σήμερα είναι μεγαλύτερο για όλα αυτά παρά για τους πειραματισμούς τους το πρώτο μοιραία εξάμηνο, που έπεσε η χώρα στα βράχια και κινδύνεψε να χάσει ότι κατέκτησε από την Ευρωπαϊκή της πορεία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αντιμέτωπος με ένα μοναδικό στοίχημα. Η μεγάλη νίκη του δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες. Δεν ψηφίστηκε μόνο να μειώσει τους φόρους και να φέρει επενδύσεις αλλά καλείται να ξεριζώσει όλες τις αιτίες της κακοδαιμονίας της χώρας. Την επανάσταση του αυτονόητου που δεν έκανε η Αριστερά υποχρεούται τώρα, να την κάνει ένας καλοσπουδαγμένος αστός.
Ίσως να έχει μεγαλύτερες δυνατότητες γιατί έχει λιγότερες δεσμεύσεις. Εξελέγη πρόεδρος του κόμματος κόντρα στο ρεύμα. Και κέρδισε τον παντοδύναμο Τσίπρα με 10 μονάδες διαφορά. Δεν χρωστάει ούτε μέσα, ούτε έξω από το κόμμα του. Αυτό που του χρειάζεται είναι η γενναιότητα και θάρρος για να φέρει τα πάνω κάτω. Εάν αποτύχει κι αυτός η χώρα θα συνεχίσει την ίδια κυκλική πορεία της στον κατήφορο.
