Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, πάει και μία και δεν γυρίζει. Είναι μια σοφή παροιμία που επαναλάμβαναν οι παλαιότεροι στα παιδιά τους όταν έκαναν πολλές φορές το ίδιο λάθος και τη γλίτωναν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία αρκετά χρόνια στη Γαλλία στις προεδρικές εκλογές. Η στάμνα των ευρωπαϊστών δημοκρατών -όποιος κι αν την κουβαλάει- πηγαίνει πάντα στη βρύση, με τη σταθερή απειλή να τη σπάσει πρώτα ο πατέρας Λεπέν και μετά η κόρη του. Με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε ένα εικοσαήμερο θρίλερ με το ερώτημα αν η Γαλλία θα παραμείνει σε ευρωπαϊκά χέρια ή θα καταλάβει τα Ηλύσια Πεδία η ξενοφοβική εθνικιστική ακροδεξιά. Είναι αλήθεια ότι η Μαρίν Λεπέν έβαλε νερό στο κρασί της. Δεν είναι όπως ήταν στα νιάτα της, ούτε ταυτίζεται με τις παλιές φασιστικές απόψεις του πατέρα της. Μόνο που ο λύκος ποτέ δεν γίνεται πρόβατο, όσο κι αν το προσπαθήσει.
Γράφει ο Γιάννης Πολίτης
Και πολλοί Γάλλοι στις πρώτες εκλογές πάτησαν την πεπονόφλουδα και πίστεψαν ότι με τη Λεπέν στο τιμόνι θα λυθούν τα προβλήματά τους. Είπαμε πως σε όλες τις τελευταίες εκλογές μέχρι να φτάσει στην προεδρία ένας δημοκράτης, δεξιός, κεντρώος ή σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος η πορεία ήταν εφιαλτική, όμως τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Και γιατί το λέω αυτό. Οι περίφημοι αντισυστημικοί ψηφοφόροι στη Γαλλία, είτε εκφράζονται μέσα από ακροδεξιά σχήματα είτε μέσα από αριστερά, είναι περισσότεροι από τους λεγόμενους συστημικούς, αυτούς που κινούνται με τη φωνή της λογικής.
Αν αθροίσεις τα ποσοστά της Λεπέν, του αριστερού Μελανσόν με τις αμφίσημες απόψεις και του δεξιού Ζεμούρ, σε πιάνει τρόμος και λες πώς γίνεται μια τόσο μεγάλη δημοκρατία, που χωρίς αυτή δεν νοείται Ευρώπη, να βολοδέρνει τόσες δεκαετίες με τα ίδια διλήμματα, με κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα το οικοδόμημα. Σε κάθε κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση ακούμε πολλά επιχειρήματα. Αλλοι λένε ότι φταίει το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα που έχει κατακλύσει πόλεις και χωριά της Γαλλίας και ανάμεσά τους κρύβονται πολλοί τρομοκράτες που απειλούν ευθέως τη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών. Αλλοι υποστηρίζουν ότι η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος των Γάλλων είναι αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους που επέβαλε η γερμανική λογική στην Ευρώπη. Και άλλοι επιμένουν πως λείπει από τη σκηνή μια χαρισματική προσωπικότητα για να αγκαλιάσει τους Γάλλους και να τους θυμίσει ότι στη χώρα τους χτυπά η καρδιά της δημοκρατίας και η Γαλλία μπορεί να βρει ξανά τον ηγεμονικό της ρόλο.
Ολα αυτά ισχύουν. Σίγουρα υπάρχει, όμως, και κάτι πιο βαθύ στη συμπεριφορά των Γάλλων που δεν το εντοπίζουν οι αναλυτές και οι δημοσκόποι και θα συνεχίσουμε να το βρίσκουμε μπροστά μας, ακόμη κι αν στις εκλογές της επόμενης Κυριακής γυρίσει σώα από τη βρύση η στάμνα του Μακρόν και η Γαλλία συνεχίσει στην κανονικότητά της.
Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει πλέον χαρισματικούς ηγέτες. Ούτε ο Μιτεράν υπάρχει στη Γαλλία, ούτε ο Σμιτ και ο Κολ υπάρχουν στη Γερμανία, ούτε η Θάτσερ υπάρχει στη Βρετανία , όπως και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πορευόμαστε με ηγέτες πιο χαμηλού προφίλ και αναμφισβήτητα ένας από αυτούς είναι ο Μακρόν. Δεν διαθέτει εκτόπισμα για να ζεστάνει τους Γάλλους και να πάρει αγκαλιά την πλειοψηφία τους. Ομως, λέει και κάνει τα σωστά πράγματα, χρησιμοποιεί τη φωνή της λογικής, είναι ατλαντιστής και πιστεύει βαθιά στην αρχιτεκτονική της ενωμένης Ευρώπης. Και σε μια εποχή που ο νέος Γερμανός καγκελάριος δεν έχει βρει ακόμα τον ρόλο του στη μετά Μέρκελ εποχή, ο Μακρόν είναι το μόνο πρόσωπο που μπορεί συμβολικά και ουσιαστικά να ηγηθεί της Ευρώπης σε αυτή την κρίσιμη φάση. Η είσοδος της Λεπέν στο Προεδρικό Μέγαρο θα κλόνιζε συθέμελα ό,τι έχουν χτίσει επί δεκαετίες οι μεγάλοι Ευρωπαίοι οραματιστές.
Και πάμε τώρα στα δικά μας. Σε αυτή τη φάση, η τύχη της Ελλάδας συνδέεται άμεσα με την τύχη της Γαλλίας. Ο Μακρόν είναι ένας σημαντικός φίλος της χώρας μας και έχει βάλει ψηλά στην ατζέντα του τα εθνικά μας θέματα. Δίνει μάχες -με το αζημίωτο- εναντίον των Τούρκων για τις παράλογες απαιτήσεις τους στο Αιγαίο και είναι φανατικός υποστηρικτής του δόγματος ότι τα σύνορα της Ελλάδας, δηλαδή το Καστελλόριζο, είναι και σύνορα της Ευρώπης. Η επανεκλογή του είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί τόσο για τα εθνικά μας δίκαια όσο και για τη συμμετοχή μας στα κέντρα λήψης αποφάσεων των Βρυξελλών.
Υποστηρίζουν κάποιοι ότι οι διακρατικές σχέσεις δεν αλλάζουν και το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» θα ισχύει με τον όποιο Γάλλο ηγέτη. Η απάντηση είναι ότι κάνουν λάθος, γιατί αυτό το σύνθημα κυριάρχησε με τη συμμαχία δύο σπουδαίων ηγετών, του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι διακρατικές συμφωνίες πράγματι θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά τα πρόσωπα γράφουν ιστορία. Και μία ηγέτις, όπως η Λεπέν, με καθαρά εθνοκεντρική πολιτική, δεν υπάρχει βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να βαδίζει στα ίχνη του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, του Μιτεράν, του Σαρκοζί, του Ολάντ και του Μακρόν. Γι αυτό, το βράδυ του ελληνικού Πάσχα, όταν θα ανοίξουν οι κάλπες, θα αγωνιούμε εξίσου με τους Γάλλους ευρωπαϊστές.
