Πέμπτη βράδυ ώρα 9. Η Μαριάννα και οι φίλοι της έπιασαν δουλειά. Σημείο συνάντησης το Θησείο. Ανοίγουν τα πορτ- παγκάζ των αυτοκινήτων τους, μετράνε τις μερίδες φαγητού. Είναι 200. Άλλα φαγητά τα μαγείρεψαν μόνοι τους άλλα τους τα διέθεσαν εστιατόρια που τους εμπιστεύονται άλλα τους τα έδωσαν συγγενείς και φίλοι. Μόλις ξεκίνησε το δείπνο της αγάπης. Έτσι λέγεται αυτή η σπουδαία δράση που κρατάει στη ζωή 200 άστεγους.
Η παρέα μοιράζεται σε ομάδες για φτάσουν σύντομα στα σημεία, ώστε να κρατηθεί το φαγητό ζεστό . Περιμένουν από νωρίς οι άστεγοι. Άλλος στο παγκάκι του, άλλος στην είσοδο ενός παλιού κτιρίου. Τα παιδιά της ομάδας δεν αφήνουν την μερίδα του φαγητού και φεύγουν. Κάθονται μαζί τους μέχρι να τελειώσει το δείπνο. Τους ακούνε χωρίς να τους κρίνουν. Κλαίνε και γελάνε μαζί τους.
Δύο απ´αυτούς, μήνες τώρα, είχαν μόνιμα «στέγη» σε παγκάκια πίσω από την Αγία Ειρήνη. Διαλυμένοι ψυχικά και σωματικά. Φαντάσματα του παλιού τους εαυτού. Σα να τους προσπέρασε η ζωή. Μοναδική ανθρώπινη επαφή τα παιδιά του «δείπνου της αγάπης». Μια κρύα νύχτα, η ομάδα είδε το ένα παγκάκι άδειο. Τα παιδιά της ομάδας έψαξαν να τον βρουν. Είχε φύγει από την ζωή με πολύ άσχημο τρόπο.
Δυο χιλιάδες άστεγοι κοιμούνται στους δρόμους της πρωτεύσας. Οι μονάδες φιλοξενίας είναι πλήρεις. Δεν επαρκούν. Αναρωτιόνται οι Γιατροί του Κόσμου που τρέχουν και δεν φτάνουν να περιθάλψουν αρρώστους – εκατό χιλιάδες άνθρωποι ζήτησαν την βοήθειά τους την χρονιά που πέρασε – πού πάνε τα χρήματα από το θηριώδες πλεόνασμα των 6 δις και δεν φτάνουν στους δυστυχισμένους που ζητούν ένα κρεββάτι και ένα πιάτο φαΐ. Τις προάλλες έφτασε ένας ρακένδυτος εξηντάρης σε ένα από τα λίγα καταλύματα. Ήταν άρρωστος, πεινασμένος και άστεγος. Περιμένει 2 χρόνια να βγει η σύνταξή του και μέχρι τότε δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Στην εγχώρια δυστυχία αθροίζεται τώρα και εκείνη μικρών παιδιών προσφύγων και μεταναστών που γλύτωσαν τα κύματα του Αιγαίου για να χαθούν στον απέραντο βούρκο της διαστροφής, του Πεδίου του Άρεως .
Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από 18 ετών, και όλοι έτοιμοι να πουλήσουν το κορμί τους, όσες φορές αντέξουν σε μια νύχτα, για λίγα ευρώ. Είναι η ώρα που κάθε λογής διεστραμμένοι της Αθήνας, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, αναζητούν την ηδονή παζαρεύοντας μερικά λεπτά συνεύρεσης με 5 ευρώ ή τσάμπα ή με ένα πιάτο φαγητό και ένα ζεστό μπάνιο. Αυτές δεν είναι σκηνές από ταινία, είναι ένα από τα δεκάδες περιστατικά που καταγράφουν σοβαροί άνθρωποι των μη κυβερνητικών οργανώσεων που τραβούν τα μαλλιά τους βλέποντας καθημερινά όλο και περισσότερα παιδιά, κυρίως ασυνόδευτα, να έχουν πάρει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Τις νύχτες στο πεδίο του Άρεως με την φτηνή εξαγορά των παιδικών κορμιών επωάζεται η μισαλλοδοξία και η αυριανή εκτεταμένη εγκληματικότητα.
Τα παιδιά αυτά καταστρέφονται για πάντα σωματικά και ψυχικά. Είναι η νέα ωρολογιακή βόμβα της Αθήνας. Κι όμως, τα λεφτά υπήρχαν για την προστασία τους και την ένταξή τους σε οργανωμένες κοινωνικές δράσεις μέχρι να βρουν τον δρόμο τους.
Όσα βεγγαλικά και αν έπεσαν την νύχτα της Πρωτοχρονιάς δεν έδωσαν χρώματα στις γκρίζες νύχτες στην Αθήνα . Αν βάλουμε στην άκρη τα λαμπερά 40-50 εστιατόρια, κλαμπ και ό,τι έχει απομείνει από τα μπουζουξίδικα που απ’έξω κάνουν ουρά οι λιμουζίνες και τα τζιπ, στην υπόλοιπη πόλη, ένας άλλος κόσμος, χλωμός, σέρνεται για να επιβιώσει με όποιον τρόπο μπορεί. Χωρίς καθόλου εισόδημα. με πενιχρούς μισθούς – όταν υπάρχουν – ή με πετσοκομμένες συντάξεις που μετράει τα ευρώ ένα – ένα για να βγει ο μήνας.
Αυτός ο κόσμος είναι το 30% του πληθυσμού. Κοντά στα τρία εκατομμύρια ψυχές .Ο μεγάλος πόνος όλων αυτών δεν είναι η δίκη τους μίζερη ζωή αλλά τα παιδιά τους που υποσιτίζονται. Όταν τα πρώτα χρόνια της κρίσης τόλμησαν κάποιοι δάσκαλοι να πουν ότι τα παιδιά μας λιποθυμούν από πείνα έπεσαν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι τους τους φάνε. Τώρα δεν εκπλήσσεται κανένας όταν μεγάλες ξένες εφημερίδες περιγράφουν εικόνες με πεινασμένα παιδιά που ψάχνουν στα σκουπίδια.
Βγήκαμε από τα μνημόνια στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα τελείωσε η σύμβαση που δανειζόμασταν με αστεία επιτόκια γιατί σε λίγο θα έρθει ο νέος κύκλος του δανεισμού από τις αγορές με επιτόκια τριπλάσια εκείνων της τρόικας.
Όλα αυτά ωστόσο αφορούν εκείνους που στάθηκαν όρθιοι με λιγότερα, αλλά επέζησαν με αξιοπρέπεια. Είτε γιατί οι δουλειές τους άντεξαν, είτε γιατί ήταν προνοητικοί και είχαν αποταμιεύσεις, ή γιατί ήταν έξυπνοι και μπήκαν σε άλλη αγορά εργασίας, είτε γιατί ήταν υπάλληλοι του δημοσίου. Αυτοί που πέρασαν στο περιθώριο – και ίσως μείνουν εκεί για πάντα, αν είναι πάνω από 50-60 ετών – είναι το ένα τρίτο του πληθυσμού .
Κανείς δεν μπορεί καυχηθεί σε αυτήν ή την επόμενη κυβέρνηση ότι η χώρα γυρνάει σελίδα όταν έχει τρία εκατομμύρια εξαθλιωμένους που αδυνατεί να τους εξασφαλίσει φαγητό, ζεστά ρούχα, ένα κρεββάτι και φάρμακα. Αυτή είναι η βαριά κατάρα της χώρας που θα την συνοδεύει για πολλά χρόνια
